Na kola­nach czy na sto­ją­co, na rękę czy do ust, ręce zło­żo­ne na pier­siach czy jak do pacie­rza…? Boże, dla­cze­go to nie jest prostsze…

No wła­śnie: co na to wszyst­ko Pan Bóg? Czy napraw­dę wyma­ga od nas prze­strze­ga­nia tych wszyst­kich gestów, ruchów, klę­ka­nia na dźwięk dzwon­ka i wsta­wa­nia, gdy wsta­je resz­ta kościo­ła? Wsta­je­my, sia­da­my, klę­ka­my, zno­wu wsta­je­my. Zacho­wu­je­my się podob­nie, ale nie­iden­tycz­nie. Czy Jemu napraw­dę się to podo­ba? Nie lepiej było­by po pro­stu „być sobą”? Wie­my już, że Eucha­ry­stia, w któ­rej uczest­ni­czy­my dzi­siaj, nie wyglą­da jak ostat­nia wie­cze­rza, a jed­nak ści­śle wią­że się z tym, co tam się wyda­rzy­ło. A zatem pyta­nie brzmi: co ozna­cza­ją te wszyst­kie gesty, sym­bo­le, obrzę­dy, któ­re spra­wu­je­my? Cze­mu słu­żą? Czy nie wystar­czy, by modli­ły się przede wszyst­kim nasze dusze?

O tym DLACZEGO TAK MAŁO SIEDZIMY NA MSZY I JAK MAM TRZYMAĆ RĘCE pod­czas naj­bliż­szej kate­che­zy czwart­ko­wej opo­wie o. Sta­ni­sław Nowak OP z Domi­ni­kań­skie­go Ośrod­ka Liturgicznego.

Zapra­sza­my! Wstęp wolny.

(Fot. Judy Baxter, Flickr)