Sło­wo sta­wia nas w uro­czy­stość Wnie­bo­wstą­pie­nia Pana przed koniecz­no­ścią doko­na­nia wybo­ru, od któ­re­go zale­ży nasz los: zba­wie­nie lub nie­pew­ność. Nie ma dróg pośred­nich. „Dla­cze­go sto­icie i wpa­tru­je­cie się w nie­bo?” — pyta­ją anio­ło­wie. Prze­cież „Dzie­je Apo­stol­skie” dzie­ją się rów­nież dziś.

Z zasad życia wia­ry wyni­ka aktyw­ność. Pra­wo Pierw­sze życia ducho­we­go bar­dzo opty­mi­stycz­ne: Bóg miłu­je Cie­bie i ma dla two­je­go życia wspa­nia­ły plan. Pra­wo Dru­gie wska­zu­je na pew­ne ogra­ni­cze­nie: Czło­wiek jest grzesz­ny. Upa­da. Błą­dzi. Pra­wo Trze­cie życia ducho­we­go infor­mu­je: Jezus Chry­stus jest jedy­nym, Bożym roz­wią­za­niem pro­ble­mu grze­chu i winy czło­wie­ka. Ale dopie­ro Czwar­te Pra­wo ducha wyraź­nie ewan­ge­li­zu­je czło­wie­ka: oso­bi­ste przy­ję­cie Jezu­sa Chry­stu­sa jako Zba­wi­cie­la i Pana. Wte­dy dopie­ro może­my poznać i prze­ży­wać plan dla nasze­go życia. Wte­dy goto­wi jeste­śmy do pój­ścia w świat w bez­pie­czeń­stwie. Sło­wo sta­wia nas dziś, jak w cza­sie każ­dej zresz­tą Eucha­ry­stii, przed koniecz­no­ścią doko­na­nia wybo­ru, od któ­re­go zale­ży nasz los: zba­wie­nie lub potę­pie­nie. Nie ma dróg pośred­nich. Nie­bo lub pie­kło. Albo aktem woli przyj­mę życie wg Jezu­sa i dzię­ki Nie­mu odkry­ję peł­nię swo­jej egzy­sten­cji, albo umie­ram w poczu­ciu bez­sen­su, nudy i zagubienia.

Z chę­cią pój­ścia do nie­ba może być róż­nie. Na lek­cji reli­gii kate­che­ta pyta dzieci:
- Kto z was, chciał­by iść do nieba?
Wszyst­kie dzie­ci pod­no­szą ręce do góry. Tyl­ko Jaś sie­dzi bez ruchu.
— A ty, mój chłop­cze — pyta ksiądz — nie chcesz iść do nieba?
— Chcę i to bar­dzo, ale obie­ca­łem tacie, że po lek­cjach szyb­ko wró­cę do domu.

Kto chce naśla­do­wać Jasia i wró­cić do domu po Mszy? A kto chce naśla­do­wać dzie­ci, któ­re zaraz chcą iść do nie­ba? Prze­sa­dzam… A może nie. Jezus powie­dział sło­wa: „Zapraw­dę, powia­dam wam: Jeśli się nie odmie­ni­cie i nie sta­nie­cie jak dzie­ci, nie wej­dzie­cie do kró­le­stwa nie­bie­skie­go” (Łk 18, 3–5).

Moż­na się nie zga­dzać z kaza­nia­mi? Moż­na. Ale jeśli się ser­ce czło­wie­ka nie nawró­ci na nie­bo, na naśla­do­wa­nie Jezu­sa Chry­stu­sa, na Jego sło­wo, po takiej wiel­kiej inwe­sty­cji miło­ści Bożej w nas i wokół nas nale­ży powró­cić do stu­dio­wa­nia od nowa Ewan­ge­lii i pra­wa nr 1 życia ducho­we­go: Bóg miłu­je cie­bie i ma dla two­je­go życia wspa­nia­ły plan… Od nowa… Jeśli Ewan­ge­lia Mar­ka w roz­dzia­le 16 zapra­sza: „Idź­cie na cały świat i gło­ście Ewan­ge­lię (…) Oni zaś poszli i gło­si­li Ewan­ge­lię wszę­dzie, a Pan współ­dzia­łał z nimi i potwier­dzał naukę zna­ka­mi, któ­re jej towa­rzy­szy­ły”, to pamię­taj­my, że cho­dzi tutaj nie o każ­de­go, a tyl­ko o tych, któ­rzy przy­ję­li sło­wo zapro­sze­nia i żyją w przy­jaź­ni ze Zba­wi­cie­lem i Panem. To już dzia­ła­nie 4. sto­pie­nia ewa­lu­acji chrześcijańskiej.

Papież Fran­ci­szek zaszcze­pił się prze­ciw Covid-19, a Waty­kań­ska Kon­gre­ga­cja Nauki Wia­ry, pod­kre­śla, że trze­ba i nale­ży się szcze­pić kie­dy nie ma prze­ciw­ska­zań. Jest to wręcz nakaz sumie­nia: uchro­nić sie­bie oraz innych przed trans­mi­sją zabój­cze­go wiru­sa. Jak powie­dział papież, na woj­nie z tym pod­stęp­nym i bez­względ­nym wro­giem ludz­ko­ści, nale­ży zaufać służ­bie zdro­wia i spraw­dzo­nym pro­ce­du­rom medycz­nym. Podob­nie jest z dro­gą do  nie­ba: nale­ży zaufać pro­ce­du­rom, regu­łom życia wia­ry, naka­zom sumie­nia, nie dzia­łać samo­wol­nie, lecz w opar­ciu o zasa­dę ewan­ge­li­za­cji, ona pro­wa­dzi nas do nie­ba. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/