W koście­le nie­rzad­ko po homi­lii na twa­rzach słu­cha­czy moż­na dostrzec znu­dze­nie. Róż­ne są przy­czy­ny tego zja­wi­ska. Homi­lie nie są tak atrak­cyj­ne jak kolo­ro­we wia­do­mo­ści na ekra­nach w naszych domach. A ludzie przy­cho­dzą na litur­gię rów­nież czę­sto, aby ode­tchnąć po kło­po­tach całe­go tygo­dnia. Odda­ją się medy­ta­cji indy­wi­du­al­nej na sie­dzą­co. To nawet zro­zu­mia­łe. Jed­no jest jed­nak pew­ne – jak inny wyraz musia­ły mieć twa­rze ludzi, któ­rzy prze­by­wa­li z Jezu­sem w tam­ten sza­bat przed 2000 laty. W syna­go­dze w Kafar­naum „zdu­mie­wa­li się Jego nauką”, dosłow­nie byli „oszo­ło­mie­ni”. I to pyta­nie do nas, czy jesz­cze nas zaska­ku­je Ewan­ge­lia? Czy Jezus prze­mie­nia nas gdy go słu­cha­my? Urze­ka nas Jego histo­ria? Czy Jego moc uwal­nia nas od złego?

Jezus Chry­stus był egzor­cy­stą. Zaprzy­się­gał, zakli­nał złe duchy, poświę­cał ludzi Bogu, bło­go­sła­wił ich życiu. Uzdra­wiał publicz­nie i w tajem­ni­cy. A to bar­dzo wymow­ne, że pierw­szy publicz­ny znak Pana Jezu­sa, zaraz po powo­ła­niu apo­sto­łów, to egzor­cyzm, i to w żydow­skiej syna­go­dze. Jezus zapo­wia­da w ten spo­sób cel swo­je­go poby­tu na zie­mi. On przez swo­ją Mękę, Śmierć i Zmar­twych­wsta­nie defi­ni­tyw­nie poko­na jako Bóg-Czło­wiek kró­le­stwo sza­ta­na, zwy­cię­ży grzech. Uwol­ni od cha­osu i hała­su. I pozo­sta­wi nam swo­ją moc egzor­cy­zmo­wa­nia, wyrzu­ca­nia zła z nasze­go otoczenia.

Wier­ni mają do dys­po­zy­cji potęż­ne narzę­dzie modli­twy, czy­li egzor­cy­zmu pro­ste­go. Mogą je sto­so­wać wśród wie­lu  sytu­acji np. w chwi­lach pokus. Mogą modlić się sys­te­ma­tycz­nie. W nie­któ­rych przy­pad­kach modli­twą o uwol­nie­nie innych indy­wi­du­al­nie lub wspól­nie. Wier­ni powin­ni rów­nież ota­czać modli­twą krew­nych i zna­jo­mych, któ­rzy są pod widocz­nym wpły­wem zła. Wystar­czy im na to łaski zwy­czaj­nej modli­twy wypo­wia­da­nej w imię Jezusa.

Wśród modlitw, któ­re zna­ne są jako egzor­cyzm pro­sty wymie­nia się modli­twy do NMP, w tym „Pod Two­ją obro­nę” oraz egzor­cyzm Leona XIII, czy­li „Modli­twę do Archa­nio­ła Micha­ła”. Przy­po­mnij­my sło­wa tej ostat­niej: Świę­ty Micha­le Archa­nie­le, broń nas w wal­ce. Prze­ciw nie­go­dzi­wo­ści i zasadz­kom złe­go ducha, bądź naszą obro­ną. Niech go Bóg pogro­mić raczy, pokor­nie o to pro­si­my. A Ty, wodzu nie­bie­skich zastę­pów, sza­ta­na i inne duchy złe, któ­re na zgu­bę̨ dusz ludz­kich po tym świe­cie krą­żą̨, mocą̨ Bożą̨ strąć do pie­kła. Amen. Z powo­dze­niem może­my te modli­twy prak­ty­ko­wać na co dzień, ofia­ru­jąc je za sie­bie i nasze oto­cze­nie. Nie będzie to żad­ną magią, ale zwy­kłym naśla­do­wa­niem dobrych chrze­ści­jań­skich praktyk.

Jezus jest tu. Pomi­mo naszych sła­bo­ści, pomi­mo naszych oczu, któ­re patrzą, ale nie dostrze­ga­ją. On jest z nami w tę nie­dzie­lę. Na Eucha­ry­stii Jego obec­ność jest real­na i mistycz­na. Stąd wnio­sek: uczest­ni­czy­my dzi­siaj w Jego modli­twie — „egzor­cy­zmie”, czy­li uwol­nie­niu nas od wszyst­kie­go co od zła pocho­dzi. On przy­cho­dzi w ciszy tego ołta­rza. A my zapra­gnij­my wyzby­wać się zła zawsze i na każ­dej litur­gii. Niech Jezus dzia­ła w nas i wokół nas. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/