Naza­ret, któ­ry nie przyj­mu­je Jezu­sa pomi­mo Jego zalet, mądro­ści, czy­nie­nia cudów, dobrej nauki, pokre­wień­stwa, wspól­no­ty dzie­jów i odrzu­ca Go, pre­zen­tu­je pewien styl, któ­ry zde­cy­do­wa­nie moż­na zaob­ser­wo­wać w świe­cie. Trwa w nim kult mło­do­ści i nie­od­po­wie­dzial­no­ści. Pro­pa­gu­je się mło­dzień­czość, bez­tro­skę zamiast doj­rza­ło­ści i wyso­kie­go pozio­mu huma­ni­zmu. Onet​.pl zapre­zen­to­wał nie­gdyś arty­kuł red. Jac­ka Kwie­ciń­skie­go: Idea wiecz­nej mło­do­ści oka­za­ła się nie­zwy­kle atrak­cyj­na i nośna. (…) Spo­ra część (…) zapra­gnę­ła zacho­wać wiecz­ną mło­dość. Hasłem wywo­ław­czym sta­ła się „alter­na­tyw­ność” oraz nie­chęć do star­szych i ich poglądów. 

Powstał nawet ter­min „dzia­der­si”, któ­ry ma utoż­sa­miać tych sta­rych, mają­cych poglą­dy tra­dy­cyj­ne męż­czyzn, jako pala­dy­nów „tra­dy­cyj­nych” war­to­ści. Kult mło­do­ści i nie­od­po­wie­dzial­no­ści rodzi poza tym naj­dzi­wacz­niej­sze zacho­wa­nia, modę np. na kon­sump­cję sub­stan­cji psy­cho­tro­po­wych, kró­lu­je pomiesz­ki­wa­nie razem, a bra­ku­je myśle­nia o zało­że­niu rodzi­ny. Ruchy anar­chi­stycz­ne pro­mu­ją hasła typu „zawsze trze­ba być prze­ciw poli­cji”. A nawet, o zgro­zo, sły­chać wyra­ża­nie zro­zu­mie­nia dla gan­gów kibi­ców pił­kar­skich. Poja­wi­ły się nawet wokół edu­ka­cji opi­nie, że „dzie­ci to bar­dzo inte­li­gent­ni ludzie. Z regu­ły wie­dzą, co jest dla nich dobre. Ich prze­sła­nie jest pro­ste i czy­tel­ne — nawet doro­śli są je w sta­nie zro­zu­mieć”. W tym kon­tek­ście sły­szy­my pozba­wio­ną sen­su wypo­wiedź, że potrze­ba „odrzu­ce­nia myśli o obiek­tyw­nej praw­dzie, zanik podzia­łu na fakt i fik­cję, kul­tu­rę i kicz” oraz przy­cho­dzi czas pre­zen­ta­cji płci „jako kon­struk­tu spo­łecz­ne­go a nie kate­go­rii bio­lo­gicz­nej”. Tak świat po sza­tań­sku pró­bu­je odrzu­cić nor­mę, ety­kę i wszyst­ko powo­li tra­ci sens. Mło­dzień­czość i lek­ko­myśl­ność wpro­wa­dzo­ne na pie­de­stał świa­ta jako „cno­ty” nie mają nicze­go wspól­ne­go z mądro­ścią i Ewan­ge­lią. Wyrzu­ca­ją Jezu­sa poza „mia­sto”. Lek­ce­wa­żą Boga. Wpro­wa­dza­ją głu­po­tę i hedo­nizm w miej­sce wyso­kiej mia­ry życia i szczę­ścia. Odrzu­ca­ją buń­czucz­nie logi­kę, sen­sow­ność, trzeź­wość, wie­dzę o świe­cie, rozum, roz­wa­gę, przy­tom­ność, prze­ni­kli­wość, roz­są­dek, roz­trop­ność. Ale czy war­to obu­dzić się na śmiet­ni­sku? Pro­szę zadaj­cie to pyta­nie świa­tu po wyj­ściu z kościo­ła Mariackiego.

Na Eucha­ry­stię przy­cho­dzi­my spo­tkać Mądrość. Oczysz­cza­my wokół Jezu­sa spoj­rze­nie na świat. Jezus daje nam wspa­nia­ły hory­zont życia. Nie pyta­my już „Skąd to u Nie­go? I co to za mądrość, któ­ra Mu jest dana?” (Mk 6). Nie ma powo­du, aby­śmy zatrzy­my­wa­li się dłu­żej nad posta­wą miesz­kań­ców Naza­re­tu. Jest ona prze­stro­gą. Raczej wejdź­my w opty­kę mądrych huma­ni­stów i powta­rzaj­my na spo­tka­niu z Jezu­sem choć­by ten wdzięcz­ny hymn:
Cze­go chcesz od nas Panie, za Twe hoj­ne dary?
cze­go za dobro­dziej­stwa któ­rym nie masz miary?
Kościół Cię nie ogar­nie, wszę­dy peł­no Ciebie;
I w otchła­niach, i w morzu, na zie­mi, na niebie.
Zło­ta też, wiem, nie pra­gniesz, bo to wszyt­ko Twoje,
Cokol­wiek na tym świe­cie czło­wiek mie­ni swoje
Wdzięcz­nym Cię tedy ser­cem Panie, wyznawamy,
Bo nad to przy­stoj­niej­szej ofia­ry nie mamy… (J.K.)

Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/