Mistrzo­stwa spor­to­we w pił­ce noż­nej nie prze­szka­dza­ją nam w adwen­to­wym poszu­ki­wa­niu mistrzo­stwa. Zasta­na­wia­my się nawet w tym cza­sie bar­dziej, na czym pole­ga praw­dzi­we mistrzo­stwo u Boga i ludzi. Czy­ta­my nasze Sło­wo Boże na dziś pod tym wła­śnie kątem. I według św. Paw­ła z Listu do Rzy­mian praw­dzi­wie waż­na w osią­ga­niu mistrzo­stwa oso­by jest dys­cy­pli­na o nazwie nadzie­ja. Nasta­wie­nie z nadzie­ją na nowe wyzwa­nia to zawsze cecha pożą­da­na. W cza­sie zamie­sza­nia, woj­ny u sąsia­dów, rady­kal­nych nie­raz i bole­snych kłót­ni spo­łecz­nych, potrze­ba nam jesz­cze wię­cej tej nadziei.

Bar­dzo wie­lu dobrych rze­czy nie zro­bi­li­śmy w życiu tyl­ko dla­te­go, że kie­dyś utra­ci­li­śmy choć­by na moment nadzie­ję. Nie wol­no z dobry­mi uczyn­ka­mi cze­kać czy zwle­kać. Bo czy lep­sza pogo­da, lep­szy nastrój, lep­sze towa­rzy­stwo, lep­sze cza­sy kie­dy­kol­wiek nadej­dą? Mistrzo­stwo we wno­sze­niu w ludz­kie śro­do­wi­sko nadziei, czy­li poczu­cia sen­su, rado­ści to naj­lep­szy reży­ser życia. Chry­stus nas prze­cież ochrzcił Duchem Świę­tym, czy­li ogniem nadziei. Nie zamro­ził nas w zamra­żar­ce czy pocze­kal­ni życia na lep­sze czasy.

Vik­tor Frankl, wiel­ki przed­sta­wi­ciel tzw. trze­ciej szko­ły wie­deń­skiej psy­cho­lo­gii (pierw­sza – freu­dow­ska, dru­ga – adle­row­ska), prze­żył oso­bi­ście trau­mę Auschwitz i napi­sał potem książ­kę pt. „Czło­wiek w poszu­ki­wa­niu sen­su”. O czym? Cała ta pozy­cja jest o tym, że czło­wiek żyje dla­te­go, że zawsze poszu­ku­je więk­sze­go sen­su. O tym, że wła­sne szczę­ście musi z cze­goś więk­sze­go wyni­kać. „Czło­wiek musi mieć powód, aby być szczę­śli­wym. Gdy jed­nak tako­wy odnaj­du­je, auto­ma­tycz­nie doświad­cza szczę­ścia”. Poszu­ki­wa­nie sen­su i war­to­ści pozwo­li­ło mu i wie­lu innym więź­niom prze­żyć gro­zę obo­zo­wą pomi­mo cięż­kich zewnętrz­nych warun­ków i bestial­stwa katów. „W obo­zie kon­cen­tra­cyj­nym zro­zu­mia­łem, że nawet ktoś, komu wszyst­ko na tym świe­cie ode­bra­no, wciąż może zaznać praw­dzi­we­go szczę­ścia, choć­by nawet przez krót­ką chwi­lę, za spra­wą kon­tem­pla­cji tego, co naj­bar­dziej uko­chał. Po raz pierw­szy w życiu byłem w sta­nie pojąć zna­cze­nie słów: „Anio­ło­wie zatra­ca­ją się w nie­ustan­nej kon­tem­pla­cji nie­skoń­czo­nej chwa­ły” (Głos Ojca Pio, 6/​2020) — wyznał Vik­tor Frankl. Ten świa­to­wej sła­wy twór­ca logo­te­ra­pii wska­zał jed­no­znacz­nie na decy­du­ją­ce doświad­cze­nie ducho­wo­ści spe­cy­ficz­nie ludz­kiej, obok doświad­czeń sfe­ry cie­le­snej i psy­chicz­nej. Dopie­ro to odkry­cie pro­wa­dzi do odna­le­zie­nia nadziei. Pyta­nie o sens życia oso­by odnaj­du­je odpo­wiedź w ogól­niej­szym sen­sie, zwa­nym przez naukow­ca Logosem.

Adwent tego roku niech sta­nie się dla nas powo­dem do wiel­kiej kon­tem­pla­cji nadziei, któ­ry­mi żyje­my. Nie wska­zu­je nam tego tyl­ko nauko­wa logi­ka poszu­ki­wań war­to­ści i sen­su, lecz mistrzow­ska zachę­ta św. Jana Chrzci­cie­la do pro­sto­wa­nia naszych dróg. Tak prze­cież bli­sko jest kró­le­stwo nie­bie­skie. Stoi u drzwi. Obser­wo­wa­na nie­rzad­ko bez­na­dzie­ja wokół nas nie może dotrzeć do naszych serc posi­la­nych przez Boże Sło­wo i Eucha­ry­stię — sakra­ment „siły prze­bi­cia” (por. Jan Paweł II). Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/