Z ośmiu bło­go­sła­wieństw wypo­wia­da­nych dzi­siaj przez Jezu­sa Chry­stu­sa sły­szy­my wyra­zi­ście jed­no: „Bło­go­sła­wie­ni, któ­rzy wpro­wa­dza­ją pokój, albo­wiem oni będą nazwa­ni syna­mi Boży­mi” (Mt 5). Modli­twa o pokój, wycią­ga­nie ręki do zgo­dy, szu­ka­nie bez­pie­czeń­stwa to dzia­ła­nia, któ­re napeł­nia­my chrze­ści­jań­skim duchem. W dobie woj­ny za naszą gra­ni­cą wpro­wa­dza­nie poko­ju to szcze­gól­ne zada­nie nas Pola­ków, doświad­czo­nych histo­rią wie­ków, zna­ją­cych smak wal­ki o nie­pod­le­głość i szu­ka­nia pokoju dla ojczy­zny.

W 1832 r. w Pary­żu uczest­nik powsta­nia listo­pa­do­we­go Kon­stan­ty Gaszyń­ski napi­sał wiersz w for­mie mono­lo­gu mło­dej dziew­czy­ny. Poemat stał się popu­lar­ny w cza­sie powsta­nia stycz­nio­we­go roz­po­czę­te­go w roku 1863, a któ­re­go 160-lecie obcho­dzi­my w tym roku. Powsta­nie trwa­ło 2 lata, wzię­ło w nim udział ponad 200 tys. ludzi. 20 tys. powstań­ców zgi­nę­ło, set­ki tysię­cy cier­pia­ły potem tuła­czy los zsył­ki. Tyle ofiar po to, aby­śmy dozna­li życia w poko­ju. A wiersz Gaszyń­skie­go opo­wia­da o tym, że kobie­ty pro­sząc Boga o usta­nie repre­sji nosi­ły czar­ne stro­je i biżu­te­rię z napi­sem „Boże, zbaw Pol­skę”, a poeci dedy­ko­wa­li książ­ki „zmar­łym za Ojczy­znę, żyją­cym dla niej”.

Scho­waj, mat­ko, suk­nie moje,
Per­ły, wień­ce z róż:
Jasne sza­ty, świet­ne stroje,
To nie dla mnie już!
Nie­gdyś jam stro­je, róże lubiła,
Gdy nam nadziei wytry­skał zdrój;
Lecz gdy do gro­bu Pol­ska wstąpiła,
Jeden mi tyl­ko przy­stoi strój:
Czar­na sukienka! 

Tyl­ko Boży pokój jest odpo­wie­dzią na lęk ludzi. Boimy się o przy­szłość, o poko­le­nie dzie­ci, o cza­sy, któ­re wyda­ją się takie nie­pew­ne? Uczy nas pol­ska histo­ria — uczy nas Ewan­ge­lia, że to Bóg przy­cho­dzi do czło­wie­ka z poko­jem. Jeśli od Niego się odda­la­my to w koń­cu zapanu­je wśród ludzi nie­uf­ność, agre­syw­ny styl życia, cha­os, woj­na. Błogo­sła­wień­stwo poko­ju nie przy­cho­dzi z ludz­kie­go zrzą­dze­nia. Ono z Boga pocho­dzi. Wpro­wa­dza­nie poko­ju jest odtwa­rza­niem Boże­go zamia­ru. Tego uczy­my się na Eucharystii.

W kie­sze­ni mary­nar­ki tra­gicz­nie zmar­łe­go Sekre­ta­rza Gene­ral­ne­go Orga­ni­za­cji Naro­dów Zjed­no­czo­nych Dag’a Ham­mar­skjölda zna­le­zio­no egzem­plarz „Naśla­do­wa­nia Chry­stu­sa” Toma­sza a Kem­pis. Był to pierw­szy sygnał, jaki otrzy­ma­ła sze­ro­ka opi­nia publicz­na na temat chrze­ści­jań­skich zasad, któ­ry­mi kie­ro­wał się ten boha­ter w nego­cja­cjach poko­jo­wych. Został nazwa­ny „naj­więk­szym poli­tykiem XX wie­ku” ze wzglę­du na wyso­ką sku­tecz­ność jego media­cji. Praw­dziwym odkry­ciem stał się wyda­ny pośmiert­nie (w 1963 r.) jego ducho­wy pamięt­nik pt. „Dro­go­wska­zy”. To nie­wiel­kie dzieł­ko prze­tłu­ma­czo­no na kil­ka­na­ście języ­ków. Głębo­kim rozu­mie­niem słów m.in. Modli­twy Pań­skiej wyja­śni­ło mię­dzy­na­ro­do­wo suk­ce­sy chrze­ści­jań­skie­go poli­ty­ka. Dag modlił się tak:
„Święć się imię Two­je — nie moje,
Przyjdź Kró­le­stwo Two­je — nie moje,
Bądź wola Two­ja — nie moja.
Obdarz nas poko­jem z Tobą, poko­jem z ludź­mi, poko­jem wewnątrz nas samych i wyzwól nas od lęku”. Amen.