15 sierp­nia w uro­czy­stość Wnie­bo­wzię­cia NMP – w dzień odpu­stu para­fial­ne­go – metro­po­li­ta kra­kow­ski arcy­bi­skup Marek Jędra­szew­ski poświę­cił ołtarz Wita Stwo­sza po konserwacji. 

„W tym roku szcze­gól­nym zna­kiem i źró­dłem bło­go­sła­wień­stwa Boże­go jest zakoń­czo­ne po latach dzie­ło kon­ser­wa­cji Ołta­rza Wiel­kie­go, swo­istej per­ły w koro­nie skar­bów kościo­ła Mariac­kie­go, któ­ry miesz­cza­nie kra­kow­scy przed ponad 500 laty usta­wi­li w pre­zbi­te­rium ad maio­rem Dei glo­riam i ku pocie­sze kró­lew­skie­go mia­sta i jego miesz­kań­ców (…). Ta swo­ista biblia z lipo­we­go drew­na wska­zu­je na chrze­ści­jań­ski porzą­dek życia wg łaski i bło­go­sła­wieństw, któ­re odkry­wa­my u Syna Boże­go i Naj­święt­szej Maryi Pan­ny” – powie­dział na powi­ta­nie ks. inf. Dariusz Raś – archi­pre­zbi­ter bazy­li­ki Mariackiej.

Pod­czas homi­lii arcy­bi­skup Marek Jędra­szew­ski mówił o prze­sła­niu, któ­re pły­nie do nas z ołta­rza Wita Stwo­sza: „Wte­dy kie­dy prze­mi­ną pierw­sze nie­bo i pierw­sza zie­mia, kie­dy wszyst­ko sta­nie się zno­wu nowe nie będzie już miej­sca na łzy, na tęsk­no­tę, na żal, na cier­pie­nie. Będzie prze­ogrom­ne doświad­cze­nie tego, że jeste­śmy dzieć­mi Boga Naj­wyż­sze­go a On jest naszym Ojcem, Panem boga­tym w miło­sier­dzie. Wła­śnie w świe­tle tej wizji trze­ba zro­zu­mieć prze­sła­nie, któ­re pły­nie do nas z ołta­rza Wita Stwo­sza (…). Przed­sta­wio­ny przez Wita Stwo­sza moment wnie­bo­wzię­cia poka­zu­je, że to wła­śnie Jezus jest pierw­szym pocie­szy­cie­lem i tym, któ­ry spra­wia, że smu­tek zamie­nia się w radość, bo to On przy­cho­dzi i uno­si Mary­ję ku niebu”.

Metro­po­li­ta kra­kow­ski odwo­łał się do III i IV tomu Dzie­jów Pol­ski kra­kow­skie­go prof. Andrze­ja Nowa­ka, w któ­rych opi­sał naj­więk­sze doko­na­nia Rze­czy­po­spo­li­tej za cza­sów Kazi­mie­rza Jagiel­loń­czy­ka oraz do wier­sza Zbi­gnie­wa Her­ber­ta Wit Stwosz: uśnię­cie NMP. Przy­po­mniał tak­że o począt­ko­wej histo­rii dzie­ła oraz prze­by­tej w latach 2015–2021 kon­ser­wa­cji. „Ten nie­zwy­kły ołtarz — chlu­ba Kra­ko­wa i całej naszej ojczy­zny został roz­po­czę­ty 25 maja 1477 roku, zakoń­czo­ny 12 lat póź­niej i odsło­nię­ty w uro­czy­stość Wnie­bo­wzię­cia NMP 15 sierp­nia 1489 roku. Dzie­ło, któ­re zle­co­no mało zna­ne­mu wów­czas mistrzo­wi z Norym­ber­gii Wito­wi Stwo­szo­wi za sumę 2808 flo­re­nów było rów­no­war­to­ścią rocz­ne­go budże­tu Kró­lew­skie­go Mia­sta Kra­ko­wa. Ogrom­nych wymia­rów ołtarz — 11×13 m — jest naj­więk­szą w Euro­pie gotyc­ką nasta­wą ołta­rzo­wą wypeł­nio­ną oko­ło 200 figu­ra­mi”. Jak zazna­czył arcy­bi­skup po tylu wie­kach ołtarz wyma­gał już reno­wa­cji. Prze­pro­wa­dzo­na ona zosta­ła w cią­gu sze­ściu lat, a jej kosz­ty były ogrom­ne. W finan­so­wa­niu par­ty­cy­po­wa­ły Kan­ce­la­ria Pre­zy­den­ta RP (73%), Mini­ster­stwo Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go (15%), Gmi­na Miej­ska Kra­ków (8,5%) i para­fia pw. Wnie­bo­wzię­cia NMP w Kra­ko­wie (4%).

„Jak­że nie dzię­ko­wać wszyst­kim ofia­ro­daw­com i spon­so­rom, tego co dzi­siaj tak bar­dzo cie­szy nasze oczy, a jesz­cze bar­dziej cie­szy nasze­go ducha” – powie­dział arcy­bi­skup, dzię­ku­jąc szcze­gól­nie tym, któ­rzy „zro­zu­mie­li, jak wiel­kie to jest dzie­ło i jak koniecz­ne dla Kościo­ła, a tak­że dla naszej ojczyzny”.

„Sta­jąc przed odno­wio­nym, jak­że wspa­nia­łym ołta­rzem genial­ne­go Wita Stwo­sza, roz­wa­ża­jąc tajem­ni­cę chwa­ły Naj­święt­szej Maryi Pan­ny odkry­wa­my raz jesz­cze siłę wezwa­nia, któ­re kie­ru­je do nas Apo­stoł Naro­dów – „wolą Bożą jest wasze uświę­ce­nie – jeste­ście powo­ła­ni do świę­to­ści” – zakoń­czył homi­lię arcybiskup.