W adwen­to­wy czas wpi­su­je się całe bogac­two śpie­wów. Chrze­ści­ja­nie roz­wa­ża­ją tajem­ni­ce przyj­ścia Zba­wi­cie­la. Roz­wa­ża­my pie­śnia­mi adwen­tu cud zwia­sto­wa­nia — wcie­le­nia z Naza­re­tu, cud przy­cho­dzą­ce­go Zba­wi­cie­la jako Dzie­ciąt­ka w Betle­jem oraz prze­czu­wa­my Mesja­sza nad­cho­dzą­ce­go ku nam z wiecz­no­ści, na ostat­ni moment tego świa­ta. Pozwól­my dzi­siaj wznieść się na wyży­ny naszej wraż­li­wo­ści. Przy­pa­trz­my się pie­śni z 1838 roku, któ­rą śpie­wa się przede wszyst­kim na Rora­tach: „Zdro­waś bądź Mary­ja nie­bie­ska lili­ja”. Wła­śnie wte­dy w XIX wie­ku w Kra­ko­wie ks. Michał Mar­cin Mio­du­szew­ski ze Zgro­ma­dze­nia XX. Misjo­na­rzy w swo­im Śpiew­ni­ku Kościel­nym wska­zał tę pieśń na Adwent. Od tej pory nastę­pu­je jej upowszechnienie.

Zdro­waś bądź, Maryja
Nie­bie­ska lilia,
Panu Bogu miła,
Mat­ko litościwa;
Tyś jest nasza ucieczka
Naj­święt­sza Maryja.

Melo­dia pocho­dzi z łaciń­skie­go śpie­wu „Ave hie­rar­chia” ano­ni­mo­we­go auto­ra z XV wie­ku (Hohen­furt 1410?), a tekst nato­miast prze­tłu­ma­czo­no z „De Beata Maria Vir­gi­ne”, a potem twór­czo roz­bu­do­wa­no w naszym rodzi­mym języ­ku. W baro­ku czę­sto ubo­ga­ca­no linię melo­dycz­ną i tak dzi­siaj ją sły­szy­my w opra­co­wa­niu orga­no­wym. Cała struk­tu­ra tek­stu odpo­wia­da, tłu­ma­czy wier­szem modli­twę „Pozdro­wie­nie Aniel­skie”. Jest więc wiel­kim pozdro­wie­niem skie­ro­wa­nym do czło­wie­ka doko­na­nym przez Boże­go Posłań­ca, Archa­nio­ła Gabrie­la. Czy sły­szy­cie jego echo? To Boże pozdro­wie­nie za pośred­nic­twem Naj­święt­szej Maryi Pan­ny docie­ra do nas dzi­siaj na tej Eucha­ry­stii. W sło­wach pie­śni adwen­to­wej sły­szy­my dla­te­go ludz­kie podziękowanie.

Mary­ja wielebna.
Ukaż dro­gę pewną
Przy­ka­za­nia Twego,
Boga wszechmocnego;
On ci wszyst­ka nadzieja
Zba­wie­nia naszego.

Co cie­ka­we, licz­ba zwro­tek pie­śni świad­czy o tym, że ludzie przed nami żyją­cy  nie szczę­dzi­li cza­su na śpiew w koście­le. Nie byli powo­do­wa­ni kul­tem pie­nią­dza i cza­su, ale kul­tem Boga i dla­te­go odnaj­du­je­my w licz­nych zwrot­kach nie­zwy­kłe opo­wia­da­nie o Ada­mie i Ewie, któ­rych grzech został napra­wio­ny już przez poko­rę Maryi na zapo­wiedź przyj­ścia Pana.

Pan stwo­rzył Adama,
Ojca wszyst­kich ludzi,
Z nie­go Ewę matkę,
Co zgrze­szy­li jabłkiem;
Aleś Ty naprawiła,
Czym Ewa zgrzeszyła.

Z Tobą był Duch Święty,
Syn Boży poczęty
W Twym żywo­cie czystym,
Trój­cy Świę­tej miłym,
I z Cie­bie się narodził
Oby­cza­jem dziwny

Fan­ta­stycz­na pol­sz­czy­zna XIX wie­ku okre­śla rów­nież nasze przy­wią­za­nie do syl­wet­ki Świę­tej Mat­ki Boga, któ­ra jest wzor­cem ducho­wo­ści i wię­zi oso­bi­stej z Panem Bogiem. Ona zaj­mu­je pocze­sne miej­sce rów­nież w tej świą­ty­ni. Popa­trz­my na sce­nę zwia­sto­wa­nia, w lewym gór­nym naroż­ni­ku ołta­rza. I powta­rzaj­my w cza­sie tej Eucha­ry­stii w duszy sło­wa modli­twy-pie­śni adwentowej:

Bło­go­sła­wio­naś Ty
Nad wszyst­ko stworzenie,
Pan Bóg wszechmogący
dał przez Cię zbawienie,
Jezus, Syn Twój, odkupił
wszyst­ko ludz­kie ple­mię. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/