Obcho­dzo­na dzi­siaj Uro­czy­stość Chry­stu­sa Kró­la Wszech­świa­ta przy­po­mi­na, że życie nie postę­pu­je naprzód przy­pad­ko­wo, ale zmie­rza do celu. Pan dzie­jów i całe­go stwo­rze­nia tak to zapla­no­wał, a zakoń­cze­niem histo­rii tego świa­ta będzie wiecz­ne kró­le­stwo Jezu­sa Pana w nie­bie. Jed­nak jest jed­no dla nas waż­ne: byśmy pozwo­li­li, żeby On był na co dzień naszym królem.

Po co Bogu pozwo­le­nie czło­wie­ka? Wyja­śnie­nia udzie­la pierw­sze czy­ta­nie z II Księ­gi Samu­ela. Oto cała star­szy­zna Izra­ela przy­by­wa do Dawi­da. Wybra­li go i nama­ści­li na kró­la nad Izra­elem. Pozwo­li­li mu kró­lo­wać. Ta histo­ria wska­zu­je na koniecz­ność świa­do­me­go wybo­ru kró­le­stwa, do któ­re­go osta­tecz­nie nale­żeć chce­my. Mamy szan­sę wybie­rać i usta­wiać się, nie tyl­ko w docze­sno­ści, w gra­ni­cach państw i naro­dów, ale pre­ten­do­wać i awan­so­wać cią­gle do Kró­le­stwa Nie­bie­skie­go. Z tego powo­du waż­ny jest nasz corocz­ny wybór w ten jeden dzień i opo­wie­dze­nie się za jakim kró­le­stwem sto­imy, cze­go osta­tecz­nie poszu­ku­je­my, czyi jeste­śmy? Pozwo­le­nie na wła­dzę Jezu­sa Chry­stu­sa w naszym życiu sta­je się więc klu­czo­we. „On jest Gło­wą Cia­ła, to jest Kościo­ła. On jest Począt­kiem, Pier­wo­rod­nym spo­śród umar­łych, aby sam zyskał pierw­szeń­stwo we wszyst­kim” (Kol 1, 18).

Chry­stus Król za życia nie miał wie­le z tego, co koja­rzy nam się naj­czę­ściej z monar­chią, nawet koro­nę miał prze­cież z cier­ni. Jego namasz­cze­nie doko­na­ło się Krwią Prze­naj­święt­szą. Nie posia­dał ber­ła, a tron miał z dwóch drew­nia­nych belek. On jed­nak zade­mon­stro­wał naj­głęb­szy, naj­szla­chet­niej­szy sens swo­je­go kró­lo­wa­nia – tro­skę o dobro innych. Na drze­wie krzy­ża sły­szy­my roz­mo­wę o wie­rze i o miło­sier­dziu skie­ro­wa­ną do dwóch ostat­nich ludzi napo­tka­nych przez Jezu­sa na zie­mi. Te dwie zabłą­ka­ne owiecz­ki spo­tka­ły Dobre­go Paste­rza, ale osta­tecz­nie jed­na tyl­ko sko­rzy­sta­ła i pozwo­li­ła porwać się logi­ce Jezusa.

Kró­le­stwo Nie­bie­skie wery­fi­ku­je się w naszej posta­wie wobec głod­nych, spra­gnio­nych, przy­by­szów, nagich, cho­rych, więź­niów. Rów­nież wobec grzesz­ni­ków! Pozwól­my zwy­cię­żyć w nas i wokół nas logi­ce Kró­le­stwa Nie­ba. Nigdy nie jeste­śmy prze­cież bliż­si kró­le­stwa Jezu­sa, jak w momen­tach, w któ­rych oka­zu­je­my miłość wobec dru­gie­go czło­wie­ka. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/