Nie ukry­wa­my tego: lubi­my słu­chać opo­wie­ści o pro­ro­kach, wizjo­ne­rach, ludziach prze­wi­du­ją­cych przy­szłość. Zwłasz­cza tych mądrych opo­wia­dań i histo­rii łak­nie­my na co dzień. I dziś litur­gia sło­wa dostar­cza nam wiel­kie­go mate­ria­łu do roz­my­ślań. Od razu jed­nak stwierdź­my, że Panem i Kró­lem pro­ro­ków jest sam Jezus Chry­stus, któ­ry swo­ją Ewan­ge­lią nie­ja­ko dopeł­nia naj­waż­niej­szych pro­roctw sta­ro­żyt­nych i reali­zu­je wszel­kie marze­nia wie­rzą­cych w Boga i Jego dary pro­wa­dzą­ce ku nie­śmier­tel­no­ści. Cho­dzi prze­cież w misji Jezu­sa Chry­stu­sa speł­nia­ją­cej się wśród ludzi, nie tak o pro­ro­ko­wa­nie, lecz o otwar­cie nie­ba i zapro­wa­dze­nie poko­ju w naszych sko­ła­ta­nych ser­cach ziem­skich. Pomo­stem do nie­ba jest zmar­twych­wsta­nie Pana, któ­re czci­my w każ­dą nie­dzie­lę. Ono roz­wią­zu­je naj­waż­niej­szy pro­blem ludzi i pro­ro­ków: śmierć. Ono jest medy­ka­men­tem na stres cho­ro­by, lęku, uci­sku. Zmar­twych­wsta­nie Pana zapra­sza do wiecz­no­ści. Co wię­cej, spra­wia, że wier­ni chrze­ści­ja­nie są pro­ro­ka­mi nie­śmier­tel­no­ści już tutaj na ziemi.

Szu­ne­mi­ci gosz­czą­cy pro­ro­ka Eli­ze­usza pro­ro­ku­ją rów­nież nie­ja­ko posta­wę chrze­ści­jań­ską, wier­nie rezer­wu­jąc dla nie­go na sta­łe „pokój gościn­ny”. Obcy czło­wiek otrzy­mał w Szu­ne­mie dar­mo­we miesz­ka­nie jak domow­nik. To sym­bol ich wia­ry w bło­go­sła­wień­stwo Boże, nawet wśród prze­ci­wieństw. „Przy­go­tuj­my mały pokój gór­ny, obmu­ro­wa­ny, i wstaw­my tam dla nie­go łóż­ko, stół, krze­sło i lam­pę. Kie­dy przyj­dzie do nas, to tam się uda” (2 Krl). Czy­nią to dla­te­go, że oni są pew­ni, że każ­dy pro­rok od Boga pocho­dzi, że Pan przez nie­go dzia­ła, a z nim przy­by­wa i bło­go­sła­wień­stwo, roz­wią­za­nie wie­lu spraw ziem­skich. Pokój na górze, na stry­chu dla pro­ro­ka to sym­bol codzien­ne­go chrze­ści­jań­skie­go „cho­dze­nia w bla­sku obec­no­ści Pana [Boga]”. Rze­czy­wi­stość posia­da­nia małe­go poko­ju dla Boga w naszym ser­cu, wystar­czy, aby się nicze­go nie lękać… Jezus, Król pro­ro­ków pod­po­wia­da: „Kto chce zna­leźć swe życie – stra­ci je; a kto stra­ci swe życie z mego powo­du, znaj­dzie je”. 

Jak o tym naj­więk­szym pro­roc­twie życia otwar­te­go na wiecz­ność opo­wia­dać? Jak mło­dym i naj­młod­szym, któ­rzy zda­ją się nie­czu­li na wiel­kość życia sakra­men­ta­mi czy też sto­ją z dale­ka od wszel­kich prak­tyk wia­ry wska­zać wyso­kie mia­ry? Para­dok­sal­nie uży­tecz­ny bywa powrót do świa­ta pro­roctw, przy­po­wie­ści, opo­wie­ści, legend, a nawet bajek. To narzę­dzie pre-ewan­ge­li­za­cyj­ne boga­te w war­to­ści i wska­zu­ją­ce dys­kret­nie naj­waż­niej­szą dro­gę, tę cało­ży­cio­wą, ku nie­bu. Nie nachal­nie mówić o Bogu, a Go pro­ro­ko­wać: takie zada­nie przy­świe­ca­ło twór­com legend mariac­kich. Bo w koście­le Mariac­kim, świat codzien­nie łączy się z tym, co tajem­ni­cze, i przez to rów­nież z tym, co naj­pięk­niej­sze w sztu­ce sakral­nej i histo­rii tej świą­ty­ni. Nowa nasza książ­ka, posze­rzo­ne wyda­nie opo­wie­ści i legend mariac­kich otwie­ra nas dla życia peł­ne­go Bożej tajem­ni­cy. W koń­cu dopro­wa­dza nas do życia wg stan­dar­du biblij­ne­go, życia Boże­go w Chry­stu­sie Jezu­sie. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/