Gabriel Fau­ré skom­po­no­wał Requ­iem d‑moll op. 48, w latach 1887–1890. Msza za zmar­łych uwa­ża­na jest za jed­no z naj­pięk­niej­szych Requ­iem XIX wie­ku. Kon­cen­tru­je się ona na wiecz­nym odpo­czyn­ku i uko­je­niu. Arty­sta tak mówił o swo­im dzie­le: „Moje Requ­iem.. mówio­no, że nie wyra­ża stra­chu przed śmier­cią, ktoś nazwał je koły­san­ką śmier­ci. Ale ja w taki wła­śnie spo­sób postrze­gam śmierć: jako szczę­śli­we uwol­nie­nie, jako pra­gnie­nie szczę­ścia poza­ziem­skie­go, a nie jako bole­sne doświadczenie”.

Requ­iem op. 48 ma jedy­nie sie­dem czę­ści: Intro­it połą­czo­ny z Kyrie, Offer­to­ire, Sanc­tus, Pie Jesu, Agnus Dei – łącz­nie z Lux aeter­na, a tak­że Libe­ra me oraz In Para­di­sum. Róż­ni się zatem od kon­wen­cji requ­iem opar­tej na sobo­rze try­denc­kim i potry­denc­kim rozu­mie­niu poję­cia ‘msza żałob­na’, dla­te­go że peł­na sekwen­cja Dies irae zosta­ła pomi­nię­ta i zastą­pio­na sek­cją Pie Jesu. Część koń­co­wa In Para­di­sum opie­ra się na tek­ście, któ­ry nie jest czę­ścią litur­gii Mszy żałob­nej, lecz pogrzebu.

Gabriel Urba­in Fau­ré  — uro­dził się 12 maja 1845 roku w Pamiers. Uczył się w pary­skiej Éco­le de Musi­que Clas­si­que et Reli­gieu­se, kształ­cą­cej głów­nie orga­ni­stów, i od 21 roku życia przez kil­ka­dzie­siąt lat był orga­ni­stą kościo­łów w Ren­nes i w Pary­żu. W 1896 roku został pro­fe­so­rem kom­po­zy­cji w Kon­ser­wa­to­rium Pary­skim, a w 1905 – dyrek­to­rem tej uczel­ni (do 1920). Był mistrzem małych form, stąd prze­wa­ga w jego twór­czo­ści pie­śni i utwo­rów for­te­pia­no­wych. Miał ogrom­ną inwen­cję melo­dycz­ną, wraż­li­wość har­mo­nicz­ną, poczu­cie pro­por­cji, nie ule­ga­jąc żad­nym wpły­wom, dopro­wa­dził swo­ją sztu­kę do kla­sycz­nej pro­sto­ty i kla­row­no­ści. Zmarł 4 listo­pa­da 1924 roku w Paryżu.