1.  Jak scha­rak­teryzować to miejsce piel­grzy­mie, Kal­wa­rię Zebrzy­dow­ską? Moż­na powie­dzieć, że to dom Maryi, i dalej, że to dom rzemio­sła. Bo tutaj patro­nu­je św. Mary­ja, żona snycerza‑stola­rza-cie­śli Józe­fa. Ona zapra­sza w te mury Rze­mio­sło Mało­pol­skie, Podbeskidz­kie, Tar­now­skie, Żywiec­kie, Sądec­kie, Kal­wa­ryj­skie. Tak mało ludzi zwra­ca na to uwa­gę, że Jezus to dziec­ko rodzi­ny rzemieślniczej.

Rodzi­na Jezu­sa żyje z pra­cy rąk. Dla­te­go Pan Jezus oznaj­mił: „Któż jest moją mat­ką i któ­rzy są moimi brać­mi?” I wycią­gnąw­szy rękę ku swo­im uczniom, rzekł: „Oto moja mat­ka i moi bra­cia. Bo kto peł­ni wolę Ojca moje­go, któ­ry jest w nie­bie, ten Mi jest bra­tem, sio­strą i mat­ką” (Mt 12). Jeste­śmy więc praw­dziwą rodzi­ną Jezusa.

2. W tym duchu woje­wo­da kra­kow­ski Miko­łaj Zebrzy­dow­ski ufun­do­wał w roku 1602 to sank­tu­arium — skła­da­ją­ce się z zespo­łu kościo­łów i kaplic poświę­co­nych Męce Pań­skiej. Wier­ni żyją­cy na tej zie­mi i piel­grzy­mi roz­wa­ża­ją przy nich sta­cje Męki Pań­skiej. Roz­wa­ża­ją rów­nież tajem­ni­ce współ­cier­pie­nia Mat­ki Bole­snej oraz Jej zaśnię­cia i wnie­bo­wzię­cia. Od roku 1641 w Kal­wa­rii Zebrzy­dow­skiej znaj­du­je się ota­cza­ny wiel­ką czcią obraz Mat­ki Bożej. Uro­czy­ście koro­no­wał go w 1887 roku kard. Albin Duna­jew­ski (1817−1894). A że zie­mia kal­wa­ryj­ska boga­ta jest w rze­mieśl­ni­ków-spół­dziel­ców to czu­je­my się tutaj nie­zwy­kle dobrze.

4. Nie może­my „w rodzi­nie rzemio­sła”, w sank­tu­arium w Kal­wa­rii, zapo­mnieć o św. Józe­fie. On prze­cież krzą­ta się w pra­cow­ni, w tle tego obra­zu sły­ną­ce­go łaska­mi. Dom Maryi jest prze­cież na począt­ku domem Józe­fa. A Józef był rze­mieśl­ni­kiem z Gali­lei, męż­czy­zną. A cze­góż może ocze­ki­wać od życia miesz­ka­niec małej, nie­zna­nej wio­ski, jaką był Naza­ret? „Tyl­ko pra­cy, we wszyst­kie dni, zawsze z tym samym wysił­kiem. Zaś u kre­su dnia — ubo­gie­go, małe­go domu, aby móc odzy­skać siły i następ­ne­go dnia roz­po­cząć na nowo swo­je zaję­cia. Jed­nak­że imię Józef zna­czy po hebraj­sku Bóg doda. Bóg doda­je do świę­te­go życia tych, któ­rzy peł­nią Jego wolę, nie­ocze­ki­wa­ne wymia­ry: to, co naj­waż­niej­sze, co nada­je war­tość wszyst­kie­mu. Do pokor­ne­go i świę­te­go życia Józe­fa Bóg dodał — jeśli mogę tak powie­dzieć — życie Maryi Dzie­wi­cy i życie Jezu­sa, Pana nasze­go. Bóg nigdy nie daje się prze­ści­gnąć w hoj­no­ści. Józef mógł­by powie­dzieć sło­wa­mi Naj­święt­szej Maryi Pan­ny, swo­jej Oblu­bie­ni­cy: (…) wiel­kie rze­czy uczy­nił mi Wszech­moc­ny, (…) gdyż wej­rzał na moją poko­rę, małość. Józef fak­tycz­nie był jak­by zwy­kłym czło­wie­kiem, któ­re­mu Bóg wie­le zawie­rzył, aby doko­nać wiel­kich rze­czy” (na pod­sta­wie frag­mentu z roz­dzia­łu „W warsz­ta­cie Józe­fa“ w książ­ce „To Chry­stus prze­cho­dzi“ Jose­ma­ríi Escri­vyde Bala­gu­er. Link: https://escriva.org/pl/es-cristo-que-pasa/w‑warsztacie-jozefa/)

Józef umiał prze­ży­wać swo­je dni tak, jak chciał tego od nie­go Pan Bóg, każ­de z wyda­rzeń z osob­na. Dla­te­go Pismo Świę­te wychwa­la Józe­fa: mąż pra­wy, roz­sąd­ny, nie­znie­sła­wia­ją­cy.

5. Z powo­du trzech Imion: Jezu­sa, Maryi i Józe­fa nasza Kal­wa­ria Zebrzy­dow­ska to miej­sce nie­zwy­kle gościn­ne. Od Świę­tej Rodzi­ny rze­mieśl­ni­czej uczy­my się tutaj pro­sto­ty odnie­sień do Boga i czło­wie­ka: tutaj „tak” zna­czy „tak”, „nie” zna­czy „nie”. Sta­je­my się domow­ni­ka­mi same­go Jezu­sa. Nawra­ca­my się na ewan­ge­licz­ną dro­gę. Dla­te­go dobrze nam tu być! Pro­sto­tę naszych odnie­sień niech na ten następ­ny rok pra­cy i szko­ły rze­mio­sła wska­zu­ją świę­ci, a nie sła­bi i grzesz­ni. Dla­te­go nie bądź­my fał­szy­wi dla sie­bie, nie bądź­my drżą­cy, tchórz­li­wi, refor­muj­my się, odmła­dzajmy rze­mio­sło ku świet­no­ści i świę­to­ści.

Od wie­ków wyznacz­ni­kiem pro­sto­ty ewan­ge­licz­nej nie były sło­wa, ale czy­ny. Odnajdź­my zachętę dla chrze­ści­jań­skich rze­mieśl­ni­ków na nowy rok pra­cy. Odbi­ciem ewan­ge­licz­nych zasad z Domu Jezu­sa, Maryi i Józe­fa są w kate­chi­zmach uczyn­ki miło­sier­ne wzglę­dem cia­ła. Posłu­chaj­my ich tre­ści i odnajdź­my się w nich:

1. Głod­nych nakarmić
2. Spra­gnio­nych napoić
3. Nagich przyodziać
4. Podróż­nych w dom przyjąć
5. Więź­niów pocieszać
6. Cho­rych nawiedzać
7. Umar­łych pogrzebać

Jak w naszym życiu będzie­my je reali­zo­wać, tak będzie­my wier­ni tra­dy­cji, pra­wo­ści i toż­sa­mo­ści chrze­ści­jań­skiej, gene­zie powsta­nia gild—cechów rze­mio­sła pol­skie­go. Ewan­ge­lia Jezu­sa zawsze zaczy­na się i koń­czy na pro­stych uczynkach miło­sier­dzia, aby­śmy mogli poznać czy żyje­my jak Jego ucznio­wie. Dodam, że dzie­ła miło­sier­dzia róż­nią się od zwy­kłe­go altru­izmu. Święty Bazy­li pisze: „Do łak­ną­ce­go nale­ży chleb, któ­ry ty zatrzy­mu­jesz; do nagie­go sza­ta, któ­rą ty cho­wasz w skrzy­ni; do bose­go obu­wie, któ­re u cie­bie ple­śnie­je; do potrze­bu­ją­ce­go nale­żą pie­nią­dze, któ­reś ty zacho­wał. Toteż krzyw­dzisz tylu, iluś mógł obda­rzyć”.

Zobacz­my na chrze­ści­jań­stwo: jeśli utra­ci­ło u nas ten smak rady­ka­li­zmu z Domu Św. Rodzi­ny i jest tyl­ko cie­niem pro­sto­ty Ewan­ge­lii to musi­my je „poso­lić” tutaj w Kal­wa­rii i szu­kać nowych form oka­zy­wa­nia pomo­cy uży­wa­jąc „wyobraź­ni miło­sier­dzia”. Amen.

/​Ks. Inf. Dariusz Raś/

Kaza­nie wygło­szo­ne pod­czas Piel­grzym­ki Rze­mio­sła Pol­skie­go do Kal­wa­rii Zebrzy­dow­skiej, 7 wrze­śnia 2024