Moż­na stre­ścić Sło­wo dzi­siej­sze tak: żądza pie­nią­dza i wła­dzy to pęd świa­ta. Niech mię­dzy wami tak nie będzie. Powtó­rzę dla lep­sze­go zapa­mię­ta­nia: żądza pie­nią­dza i wła­dzy to pęd i pali­wo świa­ta. Niech mię­dzy nami tak nie będzie. O żądzach śpie­wa­ła suge­styw­nie Kora Jac­kow­ska (MAANAM) jakieś 44 lata temu (1980 r.):

Nic nie oszczędza
Żądza pie­nią­dza,
Sen z oczu spędza
Żądza pie­nią­dza
Mam w domu skrzynię
Skrzy­nia jest pusta
Zaglą­dam do niej,
W skrzy­ni kapusta

Czy my nie sta­je­my się podob­ni do świa­ta szu­ka­jąc na pierw­szym miej­scu kasy i zaszczy­tów? Czy nasi wodzo­wie – kie­ru­ją­cy życiem spo­łecz­nym i kościel­nym - nie powin­ni prze­czy­tać z więk­szym zro­zu­mie­niem tego frag­men­tu wiel­kiej lite­ra­tu­ry, jakim jest ta Ewan­ge­lia i zwe­ry­fi­ko­wać głę­bo­kie zna­cze­nie łaciń­skie­go sło­wa mini­stra­re, co po pol­sku zna­czy po pro­stu słu­żyć, poma­gać, a któ­re u tak wie­lu nie­po­trzeb­nie nabra­ło sen­su urzę­du i wła­dzy feu­dal­nej nad pod­da­ny­mi.

Kto nie posłu­cha Sło­wa dnia, zbli­ża się do postaw i pogań­skich prak­tyk reli­gij­nych. I redu­ku­je Jezu­sa do jed­ne­go ze sław­nych boż­ków tego świa­ta. Tak sta­ło się w dzi­siej­szym dra­ma­tycz­nym zda­rze­niu w Kafar­naum. Apo­sto­ło­wie nie­świa­do­mi „wyso­ko­ści” misji mesjań­skiej Jezu­sa pokłó­ci­li się o stoł­ki. „(…) w dro­dze bowiem posprze­cza­li się mię­dzy sobą o to, kto z nich jest naj­więk­szy” (Mk 9). Po latach napi­sał apo­stoł Jakub pomny pew­nie na tę bez­owocną kłót­nię: Gdzie zazdrość i żądza spo­ru, tam też bez­ład i wszel­ki wystę­pek. Mądrość zaś zstę­pu­ją­ca z góry jest przede wszyst­kim czy­sta, dalej – skłon­na do zgo­dy, ustę­pli­wa, posłusz­na, peł­na miło­sier­dzia i dobrych owo­ców, wol­na od wzglę­dów ludz­kich i obłu­dy. Ale wów­czas kłót­nia pora­ni­ła uczniów do żywe­go. Atmos­fe­ra w domu Pio­tra zro­bi­ła się przy­kra i gęsta. Pan Jezus roz­ła­do­wał ją pro­stym pokazem.

 On usiadł, przy­wo­łał Dwu­na­stu i rzekł do nich: „Jeśli kto chce być pierw­szym, niech będzie ostat­nim ze wszyst­kich i słu­gą wszyst­kich”. Potem wziął dziec­ko, posta­wił je przed nimi (…)” (Mk 9). Ale niemoż­liwa jest postawa dziec­ka, życie w auten­tycz­nej w poko­rze, bez wpa­trze­nia w krzyż Chry­stu­sa, bez dobre­go, pokut­ne­go prze­ży­wa­nia piąt­ków. Tyl­ko Ten, któ­ry na krzy­żu „nie sko­rzy­stał ze spo­sob­no­ści, aby na rów­ni być z Bogiem, lecz ogo­ło­cił same­go sie­bie” (Flp 2, 6b.7a), może nas nauczyć, jak słu­żyć sobie wza­jem­nie. Dla­te­go pość­my w piąt­ki, dawaj­my w te dni jał­muż­nę, poku­tuj­my za pychę i wpa­truj­my się w Boże­go Mini­stra – Jezu­sa Chry­stu­sa. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/