W Uro­czy­stość Jezu­sa Chry­stu­sa Kró­la Wszech­świa­ta obcho­dzi­my tak napraw­dę Świę­to Boga-Wład­cy. Tym Wład­cą jest sam Jezus. Nie wła­da na spo­sób ziem­ski, lecz na spo­sób nie­bie­ski. Jego kró­lo­wa­nie zaczy­na się od serc. Jezus Chry­stus jest (…) Wład­cą kró­lów zie­mi. Tym, któ­ry nas miłu­je i któ­ry przez swą krew uwol­nił nas od naszych grze­chów, i uczy­nił nas kró­le­stwem i kapła­na­mi Bogu i Ojcu swo­je­mu: Jemu chwa­ła i moc na wie­ki wie­ków. Amen. Apo­ka­lip­sa już w pierw­szym roz­dzia­le prze­ko­nu­je nas do tego try­bu wła­dzy, do któ­re­go nie jeste­śmy przy­zwy­cza­je­ni w świe­cie: Bóg jest tym, któ­ry nas miłuje!

Uznaj­cie bra­cia prze­to że on Pan
On jedy­ny Bóg
W nim miłość przenajświętsza
Ta co z trzech największa
nic w niej lęku
Ola Macie­jew­ska tak wyśpie­wu­je tę praw­dę w pie­śni Kuby Bly­cha­rza – twór­cy nie­ma­GO­tu. „Nowa fala” pol­skiej muzy­ki chrze­ści­jań­skiej nazy­wa rze­czy po imie­niu. Cha­rak­te­ry­sty­ką Boga-Wład­cy sumień tak kró­lów jak i żebra­ków jest dum­ne przy­ka­za­nie miło­ści. Według nie­go ostrzą kurs życia codzien­nie wszy­scy chrze­ści­ja­nie, któ­rzy pozna­li na czym pole­ga wła­dza Kró­la Kró­lów i Pana Panów. Ochrzcze­ni są nie­kon­wen­cjo­nal­ni. Ich zasa­dy nie opie­ra­ją się na opre­sji reżi­mów, wła­dzy mili­tar­nej, ter­ro­rze naka­zów. Duch miło­ści ma ina­czej prze­mie­niać obli­cze tej zie­mi. Dla­te­go modli­my się na przy­kład tak:
Przy­bądź Świę­ty Nie­po­ję­ty, z Nie­ba na nas tchnię­ty Duchu,
Roz­pal Świę­tą, Nie­po­ję­tą, z Nie­ba na nas tchnię­tą miłość,
Nią ogar­nij nas, Amen. Nią ogar­nij nas, Amen.

Kie­dy roz­wa­ża­my o Kró­le­stwie Nie­bie­skim, o Jego Wład­cy w ostat­nią, naj­bar­dziej escha­to­lo­gicz­ną nie­dzie­lę roku litur­gicz­ne­go uży­waj­my bar­dziej poety­ki wier­sza i tek­stów natchnio­nych. Nasze sło­wa są tak czę­sto „przy­wią­za­ne” do zie­mi, że nawet sło­wa „król”, „wład­ca”, „miłość” są jak­by dwu­wy­mia­ro­we, zamiast przy­naj­mniej zaha­czać o wiecz­ność. Dla­te­go przy­wo­łaj­my ks. Jana Twar­dow­skie­go, któ­re­go wiersz „O nawró­ce­niach” opo­wia­da jak Bóg-Wład­ca nawra­ca na miłość ludzi zatwardziałych:
W jaki spo­sób Bóg nawra­ca grzeszników
roz­ma­icie
czę­sto jak wiatr co pędzi sta­do kapeluszy
chwy­ta duszę wprost z miej­sca i tar­ga za uszy
nie­kie­dy z uśmie­chem, pra­wie że wesoło
świę­ci bio­rą za rękę i bawią się w koło
a cza­sem — nie do wiary
ni z tego ni z owego
łzę zdej­mu­jesz z twarzy
jak piesz­czo­tę śniegu

Może moi Dro­dzy i w nas jest miej­sce na nawró­ce­nie na miłość i życie jesz­cze bar­dziej wg życze­nia Wład­cy Wiecz­no­ści? Może posia­da­my jakiś nie­naw­ró­co­ny zaka­ma­rek ser­ca? Może nasze życie chce­my wygry­wać tyl­ko ziem­ski­mi spo­so­ba­mi? A potrze­ba tyl­ko jed­ne­go: porzu­ce­nia myśli o sobie a zro­zu­mie­nia Ewan­ge­lii Wład­cy Nie z Tego Świa­ta, któ­ra uwa­ża za odra­ża­ją­cy grzech każ­dy brak miło­ści bliź­nie­go. Komu więc pomo­że­my bez­płat­nie w tym nowym tygo­dniu? Zasta­nów­my się. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/