Jeśli więc przy­nie­siesz dar swój przed ołtarz i tam wspo­mnisz, że brat twój ma coś prze­ciw tobie, zostaw tam dar swój przez ołta­rzem, a naj­pierw idź i pojed­naj się z bra­tem swo­im! Potem przyjdź i dar swój ofia­ruj! (Mt 5). Jezu­so­we „Kaza­nie na Górze” moż­na zaty­tu­ło­wać na dzi­siej­szy uży­tek ina­czej. Ono nas „czy­ta” wraz z naszy­mi samo­lub­ny­mi przy­zwy­cza­je­nia­mi. Sta­no­wi więc porad­nik „Jak nie być ego­istą”. Może­my sobie zadać kil­ka pytań na kan­wie tego naj­więk­sze­go kaza­nia w histo­rii ludz­ko­ści i robić rachu­nek z bycia uczniem Jezu­sa. Może­my udo­sko­na­lać swój przy­szły życiorys.

Czy w życiu oso­bi­stym pole­ga­my na wła­snych siłach, czy na Bogu?
Czy mówi­my innym o prze­ba­cze­niu, kie­dy sami pod­trzy­mu­je­my ura­zy do bliźnich?
Czy może­my zachę­cać do modli­twy kogo­kol­wiek, jeśli lek­ce­wa­ży­my nasze poboż­ne postanowienia?
Czy gło­sząc Jezu­sa ubo­gie­go sami umie­my się dzielić?
Czy może­my mówić o czy­sto­ści, gdy sami mamy brud­ne pragnienia?
Czy aby ocze­ku­je­my wdzięcz­no­ści w for­mie ludz­kie­go uczu­cia, przy­wią­za­nia, pochwał, darów?
Czy sła­bo­ści innych budzą w nas współ­czu­cie, czy też jeste­śmy „pro­ro­ka­mi zła”, wyty­ka­ją­cy­mi innym ich błędy?
Czy szu­ka­my szcze­re­go spo­tka­nia z ludź­mi, czy izolacji?
Czy przy­zna­je­my się do naszych błę­dów i grzechów?
Jaka jest nasza posta­wa wobec cier­pie­nia swo­je­go i innych np. sąsia­dów naszych? (na pod­sta­wie rachun­ku sumie­nia Elż­bie­ty Marek).

Nie­rzad­ko kry­ty­ku­je­my księ­ży za sła­be kaza­nia, za to, że nie tra­fia­ją do serc, że „nie pra­cu­ją” w naszych cza­sach atrak­cyj­nych nar­ra­cji ekra­no­wych. Jed­nak­że czy wszyst­kie kaza­nia duchow­nych nie są zale­d­wie komen­ta­rzem do tego jedy­ne­go Jezu­so­we­go „Kaza­nia na Górze”? To ono tłu­ma­czy naj­bar­dziej wyra­zi­ście i pro­sto logi­kę Dobrej Nowi­ny. Jeśli chce­my się przy­znać do grze­chu i pra­co­wać nas sobą, nie tak narze­kaj­my na kaza­nia, ale komen­tuj­my je wła­snym wyso­kim pozio­mem reali­za­cji słów Jezu­sa. Popra­wiaj­my szcze­gó­ły nasze­go życia oso­bi­ste­go. Dia­lo­guj­my z ufor­mo­wa­nym wła­snym sumie­niem. Prak­ty­kuj­my chrze­ści­jań­stwo, aby żyć tak jak Chry­stus i nie być już ego­istą. Eucha­ry­stia dzi­siej­sza naka­zu­je nam ten wła­śnie kie­ru­nek i przy­no­si wiel­ką radość nawet z małych reali­za­cji „Kaza­nia na Górze”. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/