Trój­ca Świę­ta przed­sta­wio­na jest w naszym koście­le w spo­sób bar­dzo dys­kret­ny. 20 metrów nad nami, w ołta­rzu Zaśnię­cia Naj­święt­szej Maryi Pan­ny, w rzeź­biar­skiej sce­nie Koro­na­cji NMP uczest­ni­czą trzy Oso­by: Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Świę­ty. Nie­speł­na trzy­dzie­sto­let­ni rzeź­biarz nie­miec­ki Wit Stwosz, został spro­wa­dzo­ny do Kra­ko­wa do prac nad ołta­rzem. Te trwa­ły 12 lat, ale ich wyraz osta­tecz­ny to wła­śnie ta sce­na wyra­ża­ją­ca wia­rę w Trój­cę Prze­naj­święt­szą w Jej jed­no­ści i dzia­ła­niu. Choć wytę­ża­my wzrok to sła­bo widzi­my szcze­gó­ły tajem­ni­cy Ojca, Syna i Ducha Świę­te­go – i pew­nie ma tak pozo­stać. Wit Stwosz w szcze­gó­łach na odpo­wied­niej wyso­ko­ści opo­wia­da jak­by tyl­ko anio­łom i kon­ser­wa­to­rom tajem­ni­cę nie­ba.

Według Wita Stwo­sza to wła­śnie Trój­ca Świę­ta przyj­mu­je czło­wie­ka w nie­bie. Mary­ja repre­zen­tu­je god­ność czło­wie­ka stwo­rzo­ne­go na obraz Boży, któ­ra w nas miesz­ka. I u wej­ścia do miej­sca świę­te­go Mary­ja modli się, a Bóg nada­je Jej god­ność kró­lew­ską. Ona nie wyko­nu­je żad­ne­go gestu, by prze­jąć koro­nę, jest zasko­czo­na darem. Chry­stus i Ojciec Stwór­ca w asy­sten­cji Ducha Świę­te­go wkła­da­ją Jej na gło­wę koro­nę wiecz­no­ści. Kró­lew­skie jabł­ko, sym­bo­li­zu­ją­ce całą Zie­mię i jej spra­wy, spo­czy­wa w dło­niach Boga Ojca. Anio­ło­wie muzycz­nie akom­pa­niu­ją, a śś. Woj­ciech i Sta­ni­sław, choć młod­si o 1000 lat, w imie­niu nas Sło­wian jak­by asy­stu­ją tej sce­nie. Stąd widzi­my, że cza­so­wość w nie­bie, miesz­ka­niu Trój­cy Świę­tej to inna kate­go­ria. Świę­ta Trój­ca przy­go­to­wa­ła nam w nie­bie nie tak nowy świat z nowy­mi zasa­da­mi fizy­ki, jak całą histo­rię, o któ­rej nam się nie śni­ło. Ani oko nie widzia­ło, ani ucho nie sły­sza­ło, ani ser­ce czło­wie­ka nie zdo­ła­ło pojąć, jak wiel­kie rze­czy przy­go­to­wał Bóg tym, któ­rzy Go miłu­ją (1 Kor 2).

Bazy­li­ka Mariac­ka wraz z ołta­rzem jest dzię­ki Opatrz­no­ści Bożej czę­ścią wpi­sa­ne­go już w 1978 r. na Listę świa­to­we­go dzie­dzic­twa UNESCO histo­rycz­ne­go cen­trum Kra­ko­wa. To bez­cen­ny zaby­tek i cały czas żywe dzie­dzic­two – nie tyl­ko Kra­ko­wa, nie tyl­ko Pol­ski, ale Euro­py i świa­ta. Jako jego opie­ku­no­wie mamy przy­wi­lej i obo­wią­zek o nie dbać. Decy­zja o pod­ję­ciu tego jak­że zło­żo­ne­go i kosz­tow­ne­go pro­jek­tu kon­ser­wa­cji była oczy­wi­sta. Ale war­to było się tru­dzić, choć­by dla­te­go, aby zacho­wać inter­pre­ta­cje tajem­nic wia­ry sprzed 500 lat. Ołtarz spra­wia, że zbli­ża­my się do rozu­mie­nia nie­roz­dziel­nej jed­no­ści dzia­ła­nia Prze­naj­święt­szej Trój­cy. Wyzna­je­my praw­dzi­we i wie­ku­iste Bóstwo Osób Bożych, wiel­bi­my Ich odręb­ność, Jed­ność w isto­cie i rów­ność w majestacie.

Wia­ra w jed­ne­go Boga w trzech Oso­bach jest jed­nym z naj­bar­dziej spe­cy­ficz­nych ele­men­tów chrze­ści­jań­stwa. Tajem­ni­ca to wiel­ka, do niej przy­bli­ża­my się czy­ta­jąc kil­ka­dzie­siąt miejsc Biblii, zwłasz­cza Nowe­go Testa­men­tu, jak rów­nież komen­ta­rze do nich oraz „oglą­da­jąc” dzie­ła sztu­ki two­rzo­ne przez chrze­ści­jan dla chrze­ści­jan. Dzię­ki dzie­siąt­kom osób zaan­ga­żo­wa­nych w kon­ser­wa­cję dzie­ło Wita Stwo­sza trwa jak repre­zen­ta­cja wia­ry i swo­ista Biblia pau­pe­rum. Dla­te­go nasze zaan­ga­żo­wa­nie w ochro­nę i zacho­wa­nie tego ołta­rza nie koń­czy się dzi­siaj. Waż­ne jest budo­wa­nie naszej świa­do­mo­ści o zna­cze­niu tego dzie­dzic­twa na pozio­mie ducho­wym. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/