Wiel­kie zamie­sza­nie czy mętlik w gło­wie towa­rzy­szy wie­lu współ­cze­snym wie­rzą­cym, gdy ktoś zna­jo­my zapy­ta kim jest wła­ści­wie Duch Świę­ty? I tutaj zaczy­na się nie­rzad­ko sce­na pew­ne­go zakło­po­ta­nia, wzru­sza­nia ramio­na­mi i nie­umie­jęt­ność pro­stej odpo­wie­dzi. Zamie­sza­nie wobec pojęć doty­czą­cych Boga w Trój­cy Świę­tej w codzien­no­ści jest jed­nak zby­tecz­ne. Duch Świę­ty jest Bogiem. Bez takiej czy­tel­nej odpo­wie­dzi wła­snej nie moż­na pro­wa­dzić dia­lo­gu na tema­ty wia­ry chrze­ści­jań­skiej. Stąd dopie­ro potem moż­na zadać pyta­nie w jaki spo­sób otwie­ram się na dzia­ła­nie Ducha Świę­te­go, jak czę­sto modlę się do Ducha Świę­te­go, jak wzy­wam Jego pomo­cy i dzia­ła­nia, czy też w jaki spo­sób Pismo Świę­te, i w któ­rym miej­scu nam opo­wia­da, prze­ka­zu­je Ducha Świę­te­go. Nie moż­na prze­ży­wać doro­śle wia­ry chrze­ści­jań­skiej bez pro­stych odpo­wie­dzi z dzia­łu pneu­ma­to­lo­gii czy­li teo­lo­gii o Duchu Świę­tem. 

W języ­ku współ­cze­snym papież Bene­dykt XVI opo­wia­dał, że Duch Świę­ty jest przede wszyst­kim Duchem Stwo­rzy­cie­lem, a zatem Zesła­nie Ducha Świę­te­go to tak­że świę­to stwo­rze­nia. Świat cały i ludzie są owo­cem aktu miło­ści Boga Ducha, któ­ry uczy­nił wszyst­kie rze­czy (por. Rdz 1,1–31). To rów­nież Duch „wpi­su­je” ewan­ge­licz­ne pra­wa w ser­ca wie­rzą­cych w Chry­stu­sa. Roz­sze­rze­nie tego, co nazy­wa­my zba­wie­niem na wszyst­kie ludy zie­mi, św. Łukasz wyra­ża poprzez dłu­gie jak na owe cza­sy wyli­cze­nie ludów (por. Dz 2,9–11). Otwar­cie się na róż­nych ludzi, na opo­wia­da­nie o zmar­twych­wsta­niu tym, któ­rzy nie pozna­li histo­rii zba­wie­nia to prze­jaw dzia­ła­nia tego same­go Ducha. On dzia­ła kędy chce i wszyst­kie ludy mają dostęp do Jego łaski: Gali­lej­czy­cy, Par­to­wie i Medo­wie, i Ela­mi­ci, i miesz­kań­cy Mezo­po­ta­mii, Judei oraz Kapa­do­cji, Pon­tu i Azji, Fry­gii oraz Pam­fi­lii, Egip­tu i tych czę­ści Libii, któ­re leżą bli­sko Cyre­ny, i przy­by­sze z Rzy­mu, Żydzi oraz pro­ze­li­ci, Kre­teń­czy­cy i Ara­bo­wie. Czy­li wszy­scy. Wszy­scy ludzie są bez­względ­nie powo­ła­ni do życia wg Ducha. 

Inne miej­sce Biblii war­to zapa­mię­tać. To roz­dział 8 Listu św. Paw­ła do Rzy­mian wyja­śnia nam radość z życia wg Ducha Świę­te­go. Dobrze go pamię­tać i do nie­go zaglą­dać. Prio­ry­te­tem życia chrze­ści­jan oka­zu­ją się uczyn­ki natchnio­ne Duchem. Św. Paweł kla­row­nie wyja­śnia: Ci bowiem, któ­rzy żyją według cia­ła, dążą do tego, cze­go chce cia­ło; ci zaś, któ­rzy żyją według Ducha — do tego, cze­go chce Duch. Dąż­ność bowiem cia­ła pro­wa­dzi do śmier­ci, dąż­ność zaś Ducha — do życia i poko­ju (Rz 8, 5–6). To nasza radość, kie­dy prze­kra­cza­my sie­bie i czy­ni­my „to wię­cej” ze wzglę­du na pod­po­wie­dzi Ewangelii.

By życie nie było smut­ne i mono­ton­ne trze­ba nam wołać o Ducha Świę­te­go. Wiel­ki Jan Seba­stian Bach skom­po­no­wał motet „Jezu, rado­ści moja” jako opo­wieść o dzia­ła­niu Ducha Świę­te­go na pogrzeb pew­nej wdo­wy w 1723 roku. Uczy­nił to na pod­sta­wie star­szej pie­śni kościel­nej Johan­na Franc­ka z roku 1653. I co dla nas zasta­na­wia­ją­ce, Bach kazał śpie­wać pieśń przy jej otwar­tym gro­bie. Śmierć jest bowiem ostat­nią sta­cją ponow­ne­go naro­dze­nia się do życia wiecz­ne­go, któ­rym obda­rzył nas Duch Jezu­sa Chry­stu­sa.  Zachwy­caj­my się więc mocą chrze­ści­jań­skie­go życia w Duchu Świę­tym, któ­ra jest pod­sta­wo­wą nadzie­ją i siłą napę­do­wą świa­ta. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/

fot. Autorstwa Dnalor 01 — Praca własna, CC BY-SA 3.0 at, https://​com​mons​.wiki​me​dia​.org/​w​/​i​n​d​e​x​.​p​h​p​?​c​u​r​i​d​=​3​2​470774