W świe­cie panu­je tajem­na for­mu­ła: cash is the king. Ozna­cza to mniej wię­cej tyle, że bez płyn­no­ści gotów­ko­wej nie uda się prze­pro­wa­dzać żad­nych trans­ak­cji i spraw. Jed­nak jeśli i w życiu ludz­kim, pie­niądz sta­je się kró­lem, mamy do czy­nie­nia z pro­stym bar­ba­rzyń­stwem. Jeśli za pie­nią­dze może­my kupić czło­wie­ka, pozba­wić go god­no­ści to doświad­cza­my zdzi­cze­nia oby­cza­jów. Gro­ma­dze­nie i obrót sta­je się bowiem pod­sta­wo­wym celem nie tyl­ko dla tysię­cy firm, lecz i miliar­dów ludzi. Czy w naszym życiu rów­nież nie doświad­cza­my tej bez­boż­nej pułapki?

Czy chrze­ści­ja­nie uży­wa­ją gotów­ki, pie­nią­dza? Tak. Zauwa­ża­my to na co dzień. Ale oni nie są tymi, któ­rzy z gotów­ki czy­nią motyw życia. Oży­wia ich bowiem inny pierw­szy motyw: wia­ra. Dzię­ki niej świat sta­je się inny. Dla nich sto­krot­nie waż­niej­sza od gotów­ki jest modli­twa. Dla nich tysiąc­krot­nie waż­niej­sza od pie­nią­dza jest rodzi­na. Dla nich sto­krot­nie jesz­cze bar­dziej waż­niej­sze od spraw ziem­skich jest zba­wie­nie w Jezu­sie Chry­stu­sie, w któ­rym zosta­li ochrzcze­ni. Bo Jezus jest Królem.

Zaświad­cza o tym już pocho­dzą­cy z II w. list do Dio­gne­ta — jed­no z waż­niej­szych, a zacho­wa­nych źró­deł opi­su­ją­cych życie pierw­szych chrze­ści­jan. Byt chrze­ści­jan choć z pozo­ru podob­ny róż­ni się wiel­ce od oby­cza­jów i prze­ko­nań w świe­cie. „Do Dio­gne­ta” odna­le­zio­no wśród pism grec­kie­go filo­zo­fa, wybit­ne­go obroń­cy chrze­ści­jań­skie­go Justy­na. Oto pod koniec II wie­ku Dio­gnet pra­gnie poznać chrze­ści­jań­stwo. I otrzy­mu­je list, w któ­rym w pro­sty spo­sób autor, jeden z nas, wyja­śnia mu wia­rę. To jak­by ele­men­tarz wie­dzy o kró­le­stwie Jezu­sa prak­ty­ko­wa­nym już na ziemi.

Dio­gnet dowia­du­je się, że „V. 1. Chrze­ści­ja­nie nie róż­nią się od innych ludzi ani miej­scem zamiesz­ka­nia, ani języ­kiem, ani stro­jem. 2. Nie mają bowiem wła­snych miast, nie posłu­gu­ją się jakimś nie­zwy­kłym dia­lek­tem, ich spo­sób życia nie odzna­cza się niczym szcze­gól­nym. 3. Nie zawdzię­cza­ją swej nauki jakimś pomy­słom czy marze­niom nie­spo­koj­nych umy­słów, nie wystę­pu­ją, jak tylu innych, w obro­nie poglą­dów ludz­kich. 4. Miesz­ka­ją w mia­stach hel­leń­skich i bar­ba­rzyń­skich, jak komu wypa­dło, sto­su­jąc się do miej­sco­wych zwy­cza­jów w ubra­niu, jedze­niu, spo­so­bie życia, a prze­cież samym swo­im postę­po­wa­niem uze­wnętrz­nia­ją owe prze­dziw­ne i wręcz para­dok­sal­ne pra­wa, jaki­mi się rzą­dzą. 5. Miesz­ka­ją każ­dy we wła­snej ojczyź­nie, lecz niby obcy przy­by­sze. Podej­mu­ją wszyst­kie obo­wiąz­ki jak oby­wa­te­le i zno­szą wszyst­kie cię­ża­ry jak cudzo­ziem­cy. Każ­da zie­mia obca jest im ojczy­zną i każ­da ojczy­zna zie­mią obcą. 6. Żenią się jak wszy­scy i mają dzie­ci, lecz nie porzu­ca­ją nowo naro­dzo­nych. 7. Wszy­scy dzie­lą jeden stół, lecz nie jed­no łoże. 8. Są w cie­le, lecz żyją nie według cia­ła. 9. Prze­by­wa­ją na zie­mi, lecz są oby­wa­te­la­mi nie­ba. 10. Słu­cha­ją usta­lo­nych praw, z wła­snym życiem zwy­cię­ża­ją pra­wa VI. 1. Jed­nym sło­wem: czym jest dusza w cie­le, tym są w świe­cie chrześcijanie”.

Zwróć­my na tej Eucha­ry­stii Chry­stu­sa Kró­la naszą bacz­ną uwa­gę nie na to jak patrzy­my na gotów­kę, któ­rej prze­cież tak wie­lu odda­je bez­boż­ny kult, lecz na to jak upra­wia­my, jak wpro­wa­dza­my wśród życia, w naszym miej­scach życia kró­lew­skie zasa­dy Jezu­sa. Po chrzcie jeste­śmy bowiem oby­wa­te­la­mi nie­ba, a nie wła­ści­cie­la­mi zie­mi. Jezus jest dla nas Kró­lem. Kró­lem nie z tego świa­ta, Kró­lem naszych serc, powo­łań, rodzin, Kró­lem zdro­wia i szczę­ścia ku życiu i oby­wa­tel­stwu nie­ba. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/