Czci­god­ny Księ­że Pra­ła­cie Archiprezbiterze,
Wiel­ce Sza­now­ni Para­fia­nie i Miło­śni­cy sztu­ki organowej,
Dro­dzy Bra­cia i Siostry,

Muzy­ka sakral­na, któ­ra towa­rzy­szy litur­gii od wie­ków, zawsze wypły­wa z doświad­cze­nia wia­ry ludzi ją two­rzą­cych. Okre­ślo­na w taki spo­sób posia­da ona nie tyl­ko wymiar tech­nicz­ny, ale przede wszyst­kim walor ducho­wy: dzię­ki niej może­my odna­leźć Boga, jej pięk­no uła­twia spo­tka­nie z Nim, a jej brzmie­nie – szcze­gól­nie w akom­pa­nia­men­cie orga­no­wym – „pod­no­si umy­sły wier­nych do Boga i spraw nie­bie­skich” (Sobór Waty­kań­ski II, Kon­sty­tu­cja o litur­gii Sacro­sanc­tum con­ci­lium, 120).

Nie­zwy­kłą war­tość orga­nów pod­kre­ślał rów­nież Ojciec Świę­ty Bene­dykt XVI, któ­ry tak mówił o tym czci­god­nym aero­fo­nie: „Orga­ny zawsze i słusz­nie zresz­tą były nazy­wa­ne «kró­lem» wszyst­kich instru­men­tów, ponie­waż odtwa­rza­ją wszyst­kie dźwię­ki stwo­rze­nia i swo­im brzmie­niem wyra­ża­ją wszyst­kie ludz­kie uczu­cia, od rado­ści po smu­tek, od uwiel­bie­nia po lament. Poza tym, jak wszel­ka dobra muzy­ka, prze­no­szą ze sfe­ry czy­sto ludz­kiej ku temu, co Boskie. Dzię­ki wiel­kie­mu bogac­twu tonów, jaki­mi dys­po­nu­ją, od pia­no aż po potęż­ne for­tis­si­mo, orga­ny są instru­men­tem dosko­nal­szym od wszyst­kich innych. Są one w sta­nie dać odpo­wied­nie brzmie­nie wszyst­kim sfe­rom ludz­kie­go życia. Nie­zli­czo­ne moż­li­wo­ści orga­nów przy­po­mi­na­ją nam w pewien spo­sób bez­miar i wspa­nia­łość Boga” (Bene­dykt XVI, Prze­mó­wie­nie pod­czas poświę­ce­nia organów
w Raty­zbo­nie, 13 czerw­ca 2006 r.).

W Bazy­li­ce Mariac­kiej w Kra­ko­wie przy­to­czo­ne powy­żej sło­wa wybrzmie­wa­ją po trzy­kroć – tak­że sto­sow­nie do trzech instru­men­tów orga­no­wych znaj­du­ją­cych się w jej wnę­trzu. W pierw­szej mie­rze bogac­twem dźwię­ków doda­ją one maje­sta­tu cere­mo­niom litur­gicz­nym, spra­wo­wa­nym w koście­le dla pożyt­ku i zba­wie­nia ludu, któ­re­go Bóg – para­fra­zu­jąc krze­pią­ce sło­wa usły­sza­ne przez św. Paw­ła Apo­sto­ła w noc­nej epi­fa­nii – „wie­le m[a] w tym mie­ście” (por. Dz 18,10). Z dru­giej stro­ny prze­pro­wa­dzo­na ostat­nio rewi­ta­li­za­cja, kon­ser­wa­cja i napra­wa spra­wi­ły, że orga­ny mariac­kie sta­ły się rów­nież wizy­tów­ką w zakre­sie kul­tu­ry muzycz­nej Mia­sta i Archi­die­ce­zji. Ostat­ni wymiar zasłu­gu­ją­cy na pod­kre­śle­nie w odnie­sie­niu do mariac­kich instru­men­tów to ich histo­ria ducho­wa. Już od wie­ków bowiem orga­ny w kra­kow­skim koście­le Wnie­bo­wzię­cia Naj­święt­szej Maryi Pan­ny towa­rzy­szy­ły wznio­słym uczu­ciom, płod­nym myślom, a doce­lo­wo żar­li­wej modli­twie miesz­kań­ców Mia­sta, naszej umi­ło­wa­nej Ojczy­zny i gości z zagranicy.

Obec­ne poświę­ce­nie i odda­nie do użyt­ku orga­nów głów­nych Bazy­li­ki dodat­ko­wo łączy się z waż­nym wyda­rze­niem w życiu mariac­kiej wspól­no­ty – cza­sem 800-lecia powsta­nia para­fii. Dzię­ku­ję szczo­dro­bli­we­mu Bogu zarów­no za te osiem wie­ków dzia­łal­no­ści fary w kra­kow­skim Sta­rym Mie­ście, jak i za żywą Jego obec­ność w murach tej świą­ty­ni, odczy­ty­wa­ną m.in. poprzez muzy­kę orga­no­wą, dzię­ki zaan­ga­żo­wa­niu budow­ni­czych orga­nów, arty­stów i twór­ców muzycz­nych, orga­ni­stów, dyry­gen­tów, chó­rów i zespo­łów muzycz­nych. Wyra­żam głę­bo­ką nadzie­ję, że nowe orga­ny głów­ne w Bazy­li­ce Mariac­kiej przy­czy­nią się do jesz­cze głęb­sze­go uczest­nic­twa w tajem­ni­cach wia­ry i odda­wa­nia chwa­ły Bogu.

Z paster­skim błogosławieństwem,
x Marek Jędraszewski
Arcy­bi­skup Metro­po­li­ta Krakowski