Pierw­sze czy­ta­nie opi­su­je nam histo­rycz­ną i teraź­niej­szą sytu­ację. Gdy­by dziś Moj­żesz zszedł z góry świę­tej z tabli­ca­mi Deka­lo­gu, zastał­by pew­nie podob­ną sytu­ację wśród rzesz ludz­kich. Zło­ty cie­lec żydow­ski to odpo­wied­nik współ­cze­snych boż­ków. Dzie­ci na zada­nie wypi­sa­ły kie­dyś w jed­nej szko­le wśród tych­że boż­ków: próż­ną sła­wę, hajs (czy­li kasa, pie­nią­dze), ubra­nia, alko­hol, nar­ko­ty­ki, Inter­net, tele­fon, auto. A Psalm 115 opi­sał to już daw­no temu w for­mie poetyckiej:
Nasz Bóg jest w niebie (…)
Ich boż­ki to sre­bro i złoto,
robo­ta rąk ludzkich.
Mają usta, ale nie mówią;
oczy mają, ale nie widzą.
Mają uszy, ale nie słyszą;
noz­drza mają, ale nie czu­ją zapachu.
Mają ręce, lecz nie dotykają;
nogi mają, ale nie chodzą;
gar­dłem swo­im nie wyda­ją głosu.

Moż­na poku­sić się o pyta­nie o dzi­siej­szą ety­kę świa­to­wą, o jej cechy i treść odwró­co­ne­go Deka­lo­gu. W miej­sce „Nie będziesz miał cudzych bogów przede Mną” wrzu­ca się do głów ludz­kich prze­ko­na­nie świa­to­we „Będziesz miał wie­lu bogów, nawet cudzy są bar­dzo dobrzy”, w miej­sce „Nie cudzo­łóż”, wma­wia się ludziom „Cudzo­łóż do woli i na wszyst­kie spo­so­by”, w miej­sce „Nie zabi­jaj”, np. żoł­nie­rze dosta­ją roz­kaz „Zabi­jaj wszyst­kich i wszyst­ko”, a nie­któ­re mło­de mamy otrzy­mu­ją dia­bel­ską radę „Zniszcz po cichu życie ludz­kie w tobie zapo­cząt­ko­wa­ne”. Tajem­ni­ca nie­pra­wo­ści dosię­ga wie­lu ludz­kich tablic, ogło­szeń, mody, reklam, a nawet naka­zów i ustaw. Czy i w nas cza­sa­mi nie rodzi się poku­sa popra­wia­nia tablic Deka­lo­gu i uklęk­nię­cia przed bożkiem-cielcem?

A co na to wszyst­ko Pan Bóg? Nie­zmien­nie szu­ka zagi­nio­nej owcy, prze­pa­dłej drach­my, syna mar­no­traw­ne­go. I oka­zu­je wiel­ką radość z odna­le­zie­nia każ­dej i każ­de­go, któ­rzy powra­ca­ją do dro­go­cen­nych wska­zań z tablic Deka­lo­gu i Ewan­ge­lii. Sły­szy­my dla­te­go głos Jezu­sa: „Powia­dam wam: Tak samo w nie­bie więk­sza będzie radość z jed­ne­go grzesz­ni­ka, któ­ry się nawra­ca, niż z dzie­więć­dzie­się­ciu dzie­wię­ciu spra­wie­dli­wych, któ­rzy nie potrze­bu­ją nawró­ce­nia” (Łk 15). Wska­zu­je to nam na jesz­cze jeden szcze­gół: cha­rak­ter oso­bi­sty każ­de­go nawró­ce­nia, indy­wi­du­al­ną dro­gę powro­tu ucznia do Mistrza. Nawet po wiel­kim zagu­bie­niu. Nawró­ce­nie na nastę­pu­je w tłu­mie, ale w ser­cu. Do nie­go się dojrzewa.

O ile umie­my w następ­nym tygo­dniu zatrzy­mać się w bie­gu codzien­ne­go życia i sku­pić się na bez­sen­sie życia czło­wie­ka mar­no­tra­wią­ce­go czas na boż­ków tego świa­ta, o tyle łatwiej będzie spo­koj­niej roz­wa­żyć praw­dy o błą­dze­niu wie­lu ludzi i jed­no­cze­śnie o ich kró­lew­skiej god­no­ści wypły­wa­ją­cej ze wspa­nia­ło­myśl­no­ści Bożej. Roz­waż­my po lek­tu­rze histo­rii syna mar­no­traw­ne­go rów­nież praw­dę bole­sną o zachwia­nych rela­cjach w rodzi­nie i jed­no­cze­śnie o nie­zmien­nej wier­no­ści Boga wobec czło­wie­ka. Bóg bowiem ma cier­pli­wość dla wyzwo­le­nia każ­de­go czło­wie­ka! I w tę nie­dzie­lę doświad­cza­my Jego wier­no­ści na tej Eucha­ry­stii. Nią i świę­tym Sło­wem się umac­nia­my, aby skar­bu wier­no­ści tabli­com Deka­lo­gu nie spro­fa­no­wać, nie roz­trwo­nić, nie utra­cić. A dać innym asumpt, impuls i czas do prze­my­śle­nia i powro­tu. Do domu Ojca. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/