Chleb, wino i woda to świę­ta tria­da Eucha­ry­stii. Zna­leź­li­śmy już sym­bo­le chle­ba pas­chal­ne­go w Eucha­ry­stii i Wina – Krwi Chry­stu­sa oczysz­cza­ją­cej nas z mar­twych uczyn­ków w Wiel­ki Czwar­tek i Wiel­ki Pią­tek. Woda jed­nak dopeł­nia tę opo­wieść. Z wodą zwią­za­ne jest nasze życie od począt­ku. Woda to rów­nież wiel­ko­so­bot­ni, chrzciel­ny pier­wia­stek życia nad­przy­ro­dzo­ne­go. Bez niej nie wyro­śnie chleb. Bez niej nie wyro­śnie wino­rośl. Aż 100 litrów wody wyma­ga­ne jest do pro­duk­cji dwóch kro­mek chle­ba. Jesz­cze wię­cej wody wyma­ga się do wzro­stu i pro­duk­cji wina. 

Woda peł­ni róż­ne role w przy­ro­dzie. Przede wszyst­kim ochra­nia rośli­ny i zwie­rzę­ta, a tak­że ludzi przed prze­grza­niem oraz prze­zię­bie­niem. Trans­por­tu­je skład­ni­ki odżyw­cze. Jest nie­zbęd­na do popraw­ne­go pro­ce­su foto­syn­te­zy, a tak­że pro­duk­cji tle­nu. Ilość wody na Zie­mi jest sta­ła — zwią­zek ten cały czas krą­ży, zmie­nia­jąc swo­je sta­ny sku­pie­nia. Pro­ble­mem jest zmniej­sza­ją­ca się ilość wody pit­nej, „wody żywej”, wody w stud­niach i stru­my­kach, lodow­cach, rze­kach i jezio­rach. U doro­słe­go czło­wie­ka woda zaj­mu­je aż 60% obję­to­ści cia­ła. 

W Biblii sło­wo woda wystę­pu­je 671 razy w ponad 50 księ­gach. Po raz pierw­szy w Księ­dze Rodza­ju: „Ciem­ność była nad powierzch­nią bez­mia­ru wód, a Duch Boży uno­sił się nad woda­mi” (Rdz 1,2) a po raz ostat­ni w Apo­ka­lip­sie: „Niech wody życia dar­mo zaczerp­nie” (Ap 22,17). 

Na pod­sta­wie modlitw uży­wa­nych przy poświę­ce­niu wody chrzciel­nej, może­my mówić o dwóch pod­sta­wo­wych i jed­no­cze­śnie skraj­nych zna­cze­niach. Woda jest zna­kiem śmier­ci i zna­kiem życia. W wodzie się umie­ra dla grze­chu, z wody się rodzi nowe. O chrzciel­ni­cy z wodą chrzciel­ną sym­bo­licz­nie może­my powie­dzieć, że jest ona gro­bem (św. Ambro­ży) i łonem (Pseu­do Dio­ni­zy Are­opa­gi­ta). Św. Cyprian o zwy­cza­ju dole­wa­nia do kie­li­cha mszal­ne­go z winem odro­bi­ny wody powie­dział: „woda ozna­cza lud”. Gdy więc w kie­li­chu mie­sza się wino z wodą, to lud sta­je się jed­nym z Chry­stu­sem-Krwią. „Nie moż­na więc przy świę­ce­niu kie­li­cha Pana ofia­ro­wy­wać tyl­ko samej wody ani też same­go wina. Jeśli bowiem ktoś ofia­ro­wu­je samo wino, to krew Chry­stu­sa pozo­sta­je bez nas; jeże­li zaś ofia­ro­wu­je się samą tyl­ko wodę, to lud jest bez Chry­stu­sa. Sko­ro zaś oba się zmie­sza i przez to wza­jem­nie się złą­czy, dopeł­nia się ducho­wa i nie­biań­ska tajem­ni­ca” (św. Cyprian).

I rodzi się tutaj pro­po­zy­cja, aby na nowo upo­wszech­nić zwy­czaj uży­wa­nia wody poświę­co­nej przy wyj­ściu kościel­nym, a może nawet umiesz­cza­nie małej kro­piel­ni­cy pry­wat­nej na odrzwiach domu. Wte­dy każ­de wyj­ście z domu-miesz­ka­nia przy­po­mi­na­ło­by nam o tym, że idę w moją codzien­ność jako ten, któ­ry jest gotów do naśla­do­wa­nia Chry­stu­sa. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/