Postę­puj­cie wg ducha. Bądźcie otwar­ci na dzia­ła­nie Ducha Świę­te­go. Bądź­cie otwar­ci na Jego zmia­ny. Taka lek­cja dnia dla nas wyni­ka z lek­tu­ry sło­wa litur­gii na dziś. Zachę­ta doty­czy wszyst­kich sta­nów, poko­leń, języ­ków, naro­dów. Mądrze nas pod­pro­wa­dza Psalm 104 do tej praw­dy o życiu, któ­re nie jest pozo­sta­wio­ne samo sobie, ale nie­ustan­nie nie­ja­ko „pod­par­te” Duchem Bożym.
Jak licz­ne są dzie­ła Two­je, Panie,
zie­mia jest peł­na Two­ich stwo­rzeń.
Kie­dy odbie­rasz im oddech, mar­nie­ją
i w proch się obra­ca­ją.
Stwa­rzasz je, napeł­nia­jąc swym Duchem,
i odna­wiasz obli­cze zie­mi.
Dla­te­go zain­spi­ro­wa­ni tym psal­mem woła­my za Świę­tym jak na pla­cu Pił­sud­skie­go: „Niech zstą­pi Duch Twój! I odno­wi obli­cze zie­mi. Tej Zie­mi!” Naszej Ojczy­zny, ludzi wszel­kich sta­nów i powo­łań (Jan Paweł II, 2.06.1979).

W roku tak nie­ła­twym dla wie­lu z nas z powo­du cho­rób, ogra­ni­czeń, sła­bo­ści eko­no­mii potrze­ba nam na nowo odkryć Ducha Świę­te­go. Na pew­no w maju Anno Domi­ni 2021 potrzeb­ne jest nasze zaufa­nie w ozdro­wień­czą, twór­czą asy­sten­cję Ducha św. w cza­sie wycho­dze­nia z trau­my zara­zy. Towa­rzy­szą nam w tym twór­cze zmia­ny modlitwy lita­nii lore­tań­skiej tak uświę­co­nej przez tra­dycję. Są to wezwa­nia: „Mat­ko miło­sier­dzia”, „Mat­ko nadziei”, „Pocie­cho migran­tów”. Oka­zu­je się, że Duch Świę­ty pod­po­wia­da nam przez Papie­ża Fran­cisz­ka nowe kie­run­ki modli­twy, któ­rych potrze­bu­je świat i ludzie wszyst­kich języ­ków: nadzie­ja, miło­sier­dzie, migran­ci. XXI wiek potrze­bu­je widać odno­wio­nej modli­twy i otwar­cia okien postrze­ga­nia przez opie­kę naszej Patron­ki NMP.
Ona, dzieł Boskich korona,
Nad Anio­ły wywyż­szo­na; 
Choć jest Panią nie­ba, zie­mi, 
Nie gar­dzi dary naszy­mi. (Karol Anto­nie­wicz SI)

Dopraw­dy doty­ka­my dziś rów­nież na nowo tajem­ni­cy wspól­no­ty Trój­cy Prze­naj­święt­szej, któ­ra nas otwie­ra i uświę­ca. Ktoś mądry powie­dział: Bóg nie jest nigdy samot­ny, ale jest wspól­no­tą osób, któ­rą miłość jed­no­czy w spo­sób tak głę­bo­ki, że jest Jed­nym Bogiem. Nasz Bóg zosta­wia nam, chrze­ści­ja­nom żyją­cym w każ­dym cza­sie, wiel­ki testa­ment naj­waż­niej­sze­go przy­ka­za­nia miło­ści. Miło­ści rozu­mia­nej jako daru, któ­ry zmie­nia. Jeden nie­sfor­ny Jasiu z aneg­do­ty źle pojął tajem­ni­cę Trój­cy i ją zlek­ce­wa­żył. Jasiu bowiem wszedł kie­dyś do kościo­ła i żegnał się przed krzy­żem w ten spo­sób: „W Imię Ojca i Syna. Amen”. Ksiądz kate­che­ta usły­szał to i pyta: „A gdzie Duch Świę­ty?” Jasiu odpo­wia­da: „Pil­nu­je mi rowe­ru”. Jasiu nie­sto­sow­nie do natu­ry Sacrum ule­pił sobie w wyobraź­ni Boga na wzór zło­tej ryb­ki, któ­ra speł­nia życze­nia. Nie taka jest prawda.

Modli­my się, żeby wszy­scy z nas, wszy­scy bez wyjąt­ku zosta­li napeł­nie­ni odno­wio­ną, nie magicz­ną poboż­no­ścią. Aby doświad­czy­li zmia­ny. Jakiej zmia­ny? Takiej jakiej życzy sobie Duch Świę­ty — Pocie­szy­ciel. Duch Jezu­sa ma nam „wie­le do powie­dze­nia” i doświad­cza nas zmia­na­mi. Rów­nież, a może przede wszyst­kim w naszych cza­sach: pan­de­mii, widocz­ne­go kry­zy­su wia­ry wie­lu i skan­da­li tar­ga­ją­cych to tu, to tam Kościo­łem. Wsłu­chuj­my się w ten głos Ducha, któ­re­go misją jest dopro­wa­dze­nie nas do rów­no­wa­gi i pełniejszej praw­dy już dziś – tak jak i dwa tysią­ce lat temu. Mając życie od Ducha, do Ducha się też sto­suj­my (Ga 5, 25). Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/